mske heeft Zus en Zoneke altijd voorgehouden voorzichtig te zijn met vreemden. Nooit meegaan, nooit vertrouwen. Nooit in een auto stappen, ook niet bij bekenden. Nooit aan de binnenzijde van een autodeur gaan staan maar eisen dat ze het raampje naar beneden draaien, anders flink doorstappen of gaan lopen.

Op een dag kwam Zus thuis en zei dat de man achter de hoek had gevraagd om eens naar de poesjes te komen kijken en dat ze dat geweigerd had. Ex zei: “zie je nu waar je komt met je bangmakerij, wat gaan die mensen nu niet denken”. En mske zei dat die man maar zijn verstand had moeten gebruiken en als hij de poesjes wou tonen had moeten vragen of ze eens wou komen kijken maar dat ze dat eerst aan haar mama moest gaan zeggen. En mske keek van toen af een beetje scheef naar de man achter de hoek.

mske wou nooit aan de schoolpoort parkeren, dus kwamen Zus en Zoneke vanaf de school naar de parking, maar toen Zoneke naar het middelbaar ging, was Zus alleen. Zus was en is een poppemieke en die kan niet gewoon stappen, die danst bijna. En op twee passen achter haar kwam die rare kinkel en die stapte net op dezelfde manier en bleef op dezelfde afstand. mskes bloed begon te koken. Ze smeet de autodeur open, stapte uit en Zus wuifde. De man zag dat en zette zijn tocht verder in een gewone pas.

Toen Zus in het vijfde leerjaar niet tijdig aan de auto was, stapte mske naar de school en kwam haar tegen. En Zus vertelde dat Meneer pastoor in de school was geweest om te spreken over Van Gogh en dat hij na de les toen ze haar jas wou aantrekken haar had tegengehouden en haar over haar haar had gewreven en gezegd: “als ik Van Gogh was zou ik jou schilderen, zulk zonnig haar, zulk zonnetje”. De man had al een slechte reputatie en mske stond sedertdien iedere avond zelf te voet aan die schoolpoort, klaar om die kerel eens alle Van Gogh kleuren te laten zien als hij nog te kort bij Zus in de buurt kwam.

Toen Nathalie Geijsbrechts verdween drukte mske Zus en Zoneke nog maar eens extra op het hart toch met niemand mee te gaan.

Op een namiddag stormden Zoneke en Nico het huis binnen, gooiden de deur dicht en konden niets zeggen. Toen het verhaal er uit kwam ging het om het volgende: van de boer mochten ze op de weide spelen, behalve als er stieren op stonden. Bij die wei was een boske en daar hadden ze hun kamp gemaakt, waar ze op die woensdagnamiddag dus hun snode plannen aan het smeden waren, toen er plots een vreemde kerel opdook en snauwde: “helaba, wat doen jullie hier?” En mske is blij dat Zoneke even argwanend is als zijzelf, want Zoneke sprong op, greep Nico en ze zetten het op een lopen dat hun ziel uit hun lijf sprong. En toen riep de man hen poeslief na: “ja maar jongetjes, ik doe jullie niets, wacht even …” En Zoneke riep Nico toe: “recht naar ons mama!”

En de verhalen kwamen in de pers en bij ieder nieuw bericht wringt dat bij mske. Weten die rotzakken niet wat een kind is. Weten ze niet dat de toekomst van een maatschappij in zijn kinderen ligt?