En wat doet een mens als hij zijn hand moet laten rusten. Spellekes spelen. Niet zomaar een spelleke, neen een serieus spelleke.

In een -niet zo- ver verleden had Olive “Samorost” op haar blog gezet en om één of andere rede geraakte mske vlotjes naar de tweede etappe, maar daar bleef die kerel maar tam op het dak zitten, terwijl die stomme lama’s op hun twee stomme benen in die stomme put bleven springen. En mske dacht: “dat is goed voor later”.

Toen kwam “Quest for the Rest”, en ja, dat speelde ze in een keer uit. Af en toe wat zoeken, maar toch. Dus dacht ze: “Allé vooruit, we gaan die kerel nog es proberen van het dak te halen”. Niks gekort.

Gisteren dacht ze er aan en noppes, absoluut niet te bewegen om van zijn dak te komen.

Maar ondertussen was de site uitgebreid met nog zo een spelleke. Een meiske dat haar hoofd verliest in een ballon. En mske toog aan het werk. Na een paar strubbelingen en twee etappes verder, landde dat wicht in een boom, een papegaai zat zijn gazet te lezen die blijkbaar een sleutel was tot … Maar dat werkte niet. En op het laatst dacht mske dat dat kieken zonder kop, i.p.v. lam op haar zij te liggen naar boven wijzen, toch evengoed eens een pootje kon uitsteken, het was tenslotte haar hoofd.

Maar net voor ze zei van dit postje te zetten, kwam er een inval. Ze zette het meisje weer op stap, erg dat je die constant moet aanporren, en ja, de sleutel werkt wel.

Zo ver, zo goed, maar ondertussen zit die oelewapper nog altijd op het dak hé! Bij de kemels!

—

Het is dus opgelost. Hij is ondertussen zelfs al terug thuis. De oplossing zat in een klein hoekje. Hoe klein, wil mske zelfs tegen mij niet vertellen. Het zal weer wat geweest zijn.