Er kwam de tijd dat mske besloot haar vlees bij Colruyt te kopen. Gewoon omdat ze als zelfstandige niet constant naar die beenhouwers kon lopen maar ook omdat die beenhouwer in het Wat-was dorp wel overdreef in zijn prijzen. Soms zei mske dat ze moest tellen hoe dikwijls ze er op kauwde om toch maar waar voor haar geld te hebben.

Toen de dag kwam dat de varkensstaarten naar karton smaakten en het spek naar niets, besloot ze dan maar over te stappen. Ze bedacht namelijk dat die grote meer op kwaliteit zouden gecontroleerd worden dan de kleintjes.

Ineens deed iedereen of mske haar ganse huishouden wou vergiftigen, maar ze veegde daar haar voeten aan, want dat vlees was wél lekker en was wél bij prijs en was wél vers. Bovendien, je kwam in de Colruyt binnen, vulde je papier in en tegen dat je rond was met het rondhalen van je andere benodigdheden, lag je vlees je op te wachten. Dat was toen.

Nu echter, ligt je vlees je niet meer op te wachten maar moet je zelf op je vlees wachten. mske denkt dat er meer en meer mensen hun vlees bij de Colruyt beginnen kopen. Daarmee waarschijnlijk ook dat ze daar steeds een bordje staan hebben: “beenhouwers gevraagd”.

En wil nu iedereen es in zijnen eigen portemonnee en zijn eigen talloor kijken, dank U.