Ooit mocht mske haar vrije woensdagnamiddagen opofferen om in de school te gaan leren typen. Blind typen. Met een houten bakske rond een typemachine waar je moest oppassen dat je met je knokkels dat bakske niet raakte of dat je vingers niet tussen de letterkes zaten of dat je toetsen niet in de knoop gingen of je lint paraplu sloeg. Pas kort voor mske van school ging kwamen de elektrische typemachines er aan.

Nu gaan we het hier niet over de geschiedenis van het typemachine hebben maar wel over die verloren woensdagen. Of eigenlijk ook niet maar over het nutteloze van die verloren woensdagen want nutteloos waren ze als je nu ziet dat je zelfs kan leren blind typen op een leercomputer voor zesjarigen.

Amke zei dat de computer vals speelde. Eigenlijk heeft ze een beetje gelijk. De leercomputer is voor 6-jarigen maar vraagt wel dat ze het woord: “dokter” binnen een bepaalde tijd op het scherm zet. Een zesjarige heeft dan misschien al enkele letters geleerd, maar nog niet allemaal. Het woord “dokter” is nu niet bepaald het soort woordjes waar ze mee beginnen als ze leren lezen en schrijven. Bovendien is een zesjarige nog niet bekend met het toetsenbord en moet ze de letterkes zoeken waarop die leercomputer efkes lelijk gaat doen. Zodoende gaf mske Amke geen gelijk maar ook geen ongelijk. Ze legde uit.

Amke keek begripvol en zei “ah zo”. Ze koos de functie “toetsenbord” en selecteerde “typen” en zei: “Oma?” Daar stond mske, want zoals gezegd, Amke kent nog niet alle letterkes, zodoende dacht mske dat haar de zin wel zou vergaan nadat ze zag wat het inhield. mske toonde haar hoe het spelletje, jawel alles wordt als spel opgevat, in elkaar stak. Amke geraakte door “level 1”. Ze zei de letters terwijl mske zei: “wijsvinger” of “middelvinger” of “ringvinger” of “pink”. “Ik zou stoppen hoor” zei mske toen level 2 er aan kwam “je kan niet alles in één keer onthouden”. Amke ging akkoord en koos opnieuw “level 1”. Daar gingen ze opnieuw, Amke de letterkes, mske de vingertjes. mske die dacht dat Amke er een tegenzin zou van krijgen en snel zou opgeven vergistte zich. Steeds opnieuw en opnieuw en opnieuw tot de computer 100% aangaf. Amke juichte.

Dinsdag zette Amke zich weer voor de computer en het ganse typen herbegon, alleen zeggen Amke en mske niets meer. Amke kent het gewoon. Maar om nu over te gaan naar level 2 dat vindt mske toch wat te vroeg, ze zal eerst zelf dat tweede level eens bekijken.

Ze heeft er wel al aan gedacht om voor Slow zo een computer te kopen. Niet dat Slow daar spelletjes zou op spelen maar hij typt met twee vingers en heeft al verschillende keren te kennen gegeven dat hij het wel met tien vingers zou willen kunnen en hij vroeg hoe hij daar moest aan beginnen. mske wist het niet, maar nu weet ze het wel. Een leercomputer. Al is de aanschaf ervan misschien wat belachelijk. Misschien kan ze beter overwegen of hij op dinsdagavond die van Amke niet kan gebruiken.

Al die woendagnamiddagen verdorie!