Toen Slow en mske bezig waren met een paar dingen die je af en toe wel eens moet doen maar die niet bepaald tot de dagelijkse bezigheden behoren, ging het fout. mske wou de zaken redden maar het ding was gloeiend heet en aangezien het ding een verhaal had en een leven en bovendien hoogst breekbaar was, liet mske het niet vallen, maar legde het voorzichtig neer.

Gevolg: verbrande vingers: drie met blazen, dat is derde graad; drie heel rood, dat is tweede graad; twee gevoelige, dat is eerste graad en het pinkske en de duim van haar rechterhand zijn er blijkbaar goed vanaf gekomen, al heeft die duim ook een gevoelig plekske.

Toen het pas was gebeurd grommelde ze, nogal boos op zichzelf: “liever mijn vingers verbranden dan dat ding te laten vallen”. Nu de pijn wat wegebt en ze al eens een poging onderneemt om iets te typen – wat niet best lukt met die plakkers er rond – denkt ze toch dat ze blij is dat dat ding niet stuk is.