Wat doe je met het eiwit van de carbonara als Slow al de chocolat voor de chocomousse opgegeten heeft ? mske heeft een beetje geholpen maar niet zo heel veel en ze zei: “oh nee!” toen ze zag dat er niet genoeg niet meer was.

Wat dus met dat eiwit? “Kap het weg” zei Slow. “Oh nee!” zei mske want mske en eten wegsmijten, dat gaat niet samen.

Dus heeft ze heel diep in haar geheugen gegraven, zo diep dat ze er bijna niet meer uitgeraakte. Want ooit heel lang geleden, nog voor haar trouwen had ze toch eens iets klaargemaakt met geklopt eiwit. Daar wist ze het weer: “gauwgereedjes!” Ze pakte het kookboek want ze wist niet meer hoe dat juist zat. “Oh nee!” zei ze toen ze zag dat dat met beschuiten moest, want beschuiten zijn hier ook al niet.

Ze heeft het maar met brood gemaakt. Een mens, zeker een mske, is nogal vindingrijk op sommige dagen.

Ze nam haar klopmachien, stak de kloppers daarin en begon te kloppen. “Oh nee!” zei ze toen die ene klopper daar zo maar uitviel. Ze heeft dat eiwit dan maar geklopt met ene klopper. Dat ging ook.

Die gauwgereedjes zijn op tafel geraakt, maar omdat dat boterhammen waren in plaats van beschuiten, kleefden die wat aan de aluminiumfolie en moest mske die eerst wat met een mes loswrikken. Dus zei ze nog maar eens: “oh nee!” Ze was nu toch al bezig.

Maar nu is mske een beetje droef. Dat machieneke kapot, hare maat gedurende al die jaren. Hoeveel deeg heeft dat niet geklopt, aan hoeveel pannekoeken heeft dat niet meegeholpen, advocaat en chocomousse …. Wie denkt daar nu aan dat dat kapot kan? Zut! En ’t is niet eens echt kapot, alleen dat gaatje wat uitgeloterd. Nog eens zut! Het moet niet altijd: “oh nee!” zijn.