Wat moet ik daar nu nog op zeggen, wat moet ik nu nog denken?

Als ’s morgens, na een ganse nacht in de keuken, de whiskas in het bakje zo lekker gesmaakt heeft, wil ik mijn poten strekken en begin de jacht op Karboenkel, Karboenkel op mij kan ook. Maar dan kijken ze hier bedenkelijk.

Maar als net hetzelfde zich afspeelt na het avondeten maar met andere hoofdpersonages dan is dat normaal.

Het is nu een dag of twee dat dat scenario zich afspeelt. Slow en mske zijn klaar met het avondeten en de tafel is afgeruimd. Slow neemt een lege colafles -of twee- en houdt, achter het hoekje van de deur, de tafel in het oog. Karboenkel moet en zal op die tafel springen en mske kan dat niet zetten en Slow dus ook niet.

Op het ogenblik dat Karboenkel óp die tafel springt, breekt de hel los. Slow springt als een duiveltje uit een doosje -ik zeg maar duivel- de keuken in, gooit onder het uitstoten van een strijdkreet die colafles naar Karboenkel die er als een pijl uit een boog vandoor gaat … raaaaatsssj de twee treden van de keuken af, voorbij de kast, voorbij mijn favoriete kast, van waaruit ik een perfect zicht heb op het gebeuren, achter het buro door en als hij daar is vliegt de tweede colafles hem om de oren. Hij stuift onder de twee buro’s door, terug naar de keuken, maar daar staat Slow direct achter hem en uit een strijdkreet zodat mske hoopt dat Buurnaast dat niet hoort. Waarop Karboenkel weer door het huis raast …

mske en ik kijken ingespannen toe, ik uit nieuwsgierigheid, mske omdat ze zeker wil zijn dat zij die colafles niet tegen haar sikkedeizen krijgt.

Daarnet zei ze tegen Slow dat het leuk was om zien hoe ik dat gedoe observeerde en er niet bang voor ben.

Na al wat ik hier al gezien heb, is er nog weinig waar ik bang voor ben!