Wie kent de aanleiding waarom ik soms over boeken van vroeger denk. Boeken waar je dan nooit nog iets over terugvindt, die -zo lijkt het wel- nooit bestaan hebben.

Ze hebben een eigen verhaal en soms willen ze wel gevonden worden. Zie maar: “De bruid was zestien“.

Ouder was mijn herinnering aan een boek, dat Broer ooit kreeg omdat het hoofdpersonage dezelfde voornaam had als hij, alhoewel hij er toen nog te jong voor was. Ik las het wel en wou het opnieuw lezen omdat ik me bepaalde dingen ging afvragen. Zodoende vroeg ik Broer in februari van dit jaar of hij het nog had en hij antwoordde dat hij het eens ging bekijken. Waarschijnlijk bekijkt hij nog. Aandringen doe ik echter nooit.

De titel zet ik hier niet. Als je daarop googelt krijg je héél veel resultaten maar allemaal hetzelfde met een liedjestekst en die zoek ik niet.

Van een ander boek -pffft- weet ik niks meer van, enkel de verhaallijn. Het was een vervolgverhaal in de krant, speelde zich denkelijk af ergens in Nederland aan één van de kusten, had veel met zand te maken en nog meer met een broer gedood in de oorlog, een verongelukte broer en een broer die dat ongeval overleefde, een zus, twee freules en een jonker en vooral met de vete tussen de adel en het familiebedrijf. Weinig om op voort te gaan hé.

Ik heb al een paar keer pogingen gedaan om er iets van terug te vinden, maar noppes. Zelfs googelen op Nederlandse schrijfsters helpt me geen stap verder.

Bij het kijken naar The Green Mile¹ kwam het boek weer terug in mijn gedachten en ging nog maar eens googelen al weet ik dat het hopeloos is.

Waarom wil ik dat boek nu terug lezen? Wel, die overlevende broer had net, zoals net als John Coffey in de film, geneeskracht, maar dan enkel in zijn handen.

Domme reden, misschien wel. Maar je moet je bezighouden met wat je geest bezig is, anders komen we in een knoop te liggen.

Nog even en ik vergeet het weer voor een poos.