« …

De garagist was een echte Pruis, stijf rechtop, snor mooi gedraaid, ook rechtop. En die garagist wilde hen een nieuwe motor verkopen. Anders kon hij niet helpen. Ex keek bedenkelijk en zei tegen mske dat ze hier in Oost Duitsland waren en dat ze anders misschien niet terugkonden en blablabla … mske zei dat ze een nieuwe Transit hadden voorzien voor het jaar daarop en vroeg naar een telefoon.

De Pruis rechtte zijn rug en zei majestatisch: “Wollen Sie bitte mein Grundstück verlassen”. Dat Grundstück was een braakliggend stuk grond waar het onkruid verdroogd 1m hoog stond.

De takelwagen plaatste de caravan met de Transit ervoor aan de andere zijde van de straat op de straat net naast de inrit van het goederenstation.

Er was een stuk grond om de honden uit te laten van 1m² rond een paal van het voornoemde goederenstation.

Ze stonden er maar even of er stopte een wagen, in die tijd reden die kleine Trabantjes nog rond, en de man vroeg hoeveel die honden kostten, want hij had in de krant gelezen dat er honden te koop waren bij het goederenstation.

Ex en mske die al hadden besloten om te voet het stadje in te trekken om te eten, veranderden van mening en besloten bij hun have en goed te blijven. Een Transit zonder motor kan nog altijd aangepikt worden.

Er bleek geen telefoon voorhanden, dus togen Ex en mske naar het postkantoor. Bij VTB-VAB zaten ze wat gewrongen met het probleem. Ze vroegen waar ze Ex en mske konden contacteren en toen bleek dat dat niet kon vroegen ze om minstens alle 3 uur op te bellen. Toen ze drie uur later, kwart voor twaalf terug richting postkantoor trokken waren de drie toestellen bezet, dus ook het internationale. En neen, ze wilden niet langer openblijven en neen ze deden niet terug open vóór half drie. Gelukkig stopte de persoon in de internationale cel tijdig, zodat ze toch nog snel naar VTB-VAB konden bellen die vroegen om de afmetingen van de Transit door te geven. Bij het derde telefoontje van die dag verzekerden ze haar dat de repatriatiewagen onderweg was.

Wordt vervolgd …