Zoek
En neen, ik bedoel niet die Engelse zanggroep met die grote mond als logo.
Er was een tijd dat de dingen die ik nog moest doen gewoon in mijn hoofd zaten en ik ze één voor één aanpakte, waarna ik me soms met een zucht neerplofte en dacht: “Eindelijk” en er altijd iemand afkwam, zeggende: “Als ge niks te doen hebt, wilt ge dan …” Ik zei nooit neen.
Door de loop der jaren zijn die dingen die ik nog moest doen wat afgesleten aan de randen en komen ze niet meer één voor één maar tollen en donderen, glad als keien, over en door elkaar in een ware chaos. En die chaos is altijd vergezeld van: “Ik moet nog …”
Ik werd er effenaf zenuwachtig van in die mate dat ik nu besloten heb om ze op papier te zetten. Dat helpt..
Ik ben altijd wel van het zenuwachtige type geweest, zelfs als ik niet nerveus was zei iedereen dat ik het wel was. Waarom? Omdat ik alles altijd graag zo snel mogelijk uit de weg had?
Als Luc nu, tijdens mijn lijstje, vraagt of ik nog dit of dat …, zeg ik nog altijd niet neen, maar wel: “eerst efkes mijn vallende keien uit de weg ruimen”.
petergreyphotography
Zo’n lijstje maak ik ook. Altijd gedaan eigenlijk, ook toen mijn nog jonge hersens zonder na te hoeven denken de taken op een overzichtelijke rij wisten te zetten. Echt nodig had ik die lijst dan ook niet. Maar naarmate ik ouder werd moest ik hem steeds vaker ook daadwerkelijk raadplegen. Dat was aanvankelijk wel een schok maar ik heb er vrede mee gekregen. Het allemaal niet te hoeven onthouden geeft rust en ruimte in het hoofd en die ruimte kun je dan weer gebruiken voor de ordentelijke afhandeling van je werkzaamheden. Kwestie van leren leven met je beperkingen. (Zo, en nu eerst op mijn lijstje schrijven dat ik morgen naar het lijstje op het dressoir kijk, dat vermoedelijk verwijst naar nóg een lijstje dat ik ergens neergelegd heb maar ik heb geen idee meer waar.) 🙂
ms
Ik heb nooit een lijstje nodig gehad. Vroeger tot zelfs net voor covid. Maar dat virus heeft heel mijn bewustzijn ondersteboven gegooid (vandaar dat die keien begonnen rollen natuurlijk).
Het werd effenaf vervelend dat ik me stoorde als iemand me wat vroeg of whatsappte terwijl ik maar bezig was met de opsomming in mijn hoofd wat er nog moest gebeuren.
En toen kreeg ik de inval en dacht: “ik moet een lijstje schrijven”. Maar eer het zover was heb ik tussen de keien dikwijls de kei: “ik moet een lijstje schrijven” zien tollen.
Tja … 😉
Bertie
Rollende stenen, aparte naam maar ik begrijp je heel goed.
Ik had zoiets in ons gezin en het huishouden: pas als de voorgenomen dingen gedaan waren kon ik gaan zitten. En NIET eerder.
Ik ben blij dat ik makkelijker werd in de jaren maar af en toe komt het nog boven, als ik onvrede voel wanneer ik een karweitje heb laten liggen
ms
Zolang niet alles gedaan is heb ik geen rust in mijn hoofd. Dan blijft dat dwalen. Vroeger kon ik ook niet gaan zitten zolang niet alles klaar was.
Dat heb ik dan een aantal jaren wel gekund maar nu noteer ik wat er nog te doen is.
De meer belangrijke dingen staan dan wel op de agenda.
Suskeblogt
Het voornaamste is organisatie : wat moet gedaan worden en wat kan wachten ? Verder maak ik me niet meer druk als er iets niet gedaan is wat ik vooraf gepland had maar door omstandigheden in het water gevallen is.
ms
Als je een uiterste datum hebt om bepaalde dingen te doen, zoals een lijstje maken wat je aan de audicien moet vragen, is er niet te veel dat je kan laten slingeren tot betere tijden.
Meestal pik ik de meer prangende er eerst uit en bekijk ik wat kan wachten. Maar die keien zijn nu net die welke niet kunnen wachten. Anders zouden ze niet rollen.
Matroos Beek
Rollende stenen. Een mooie symboliek. Ik maak ook lijstjes voor mezelf. Ik heb echter geleerd om ze niet te lang te maken en over langere tijd te spreiden. De doelen moeten haalbaar blijven anders krijg ik stress.
ms
Neen, ik heb geen rust als er te veel op staat. En veelal word ik zenuwachtig als er dan nog iets op het onverwacht tussen komt.
elsjeveth
Mooie symboliek. Zo voelt het ook dit dat zus zo eerst doen …
ms
Zolang ze niet gedaan zijn blijven ze draaien: “ik moet nog” en “niet vergeten”.