Ooit schreef een journalist, die mske had geïnterviewd, een artikel in de krant waarin hij een beschrijving gaf van de woonkamer. En daarbij gebruikte hij de woorden: “gezellige wanorde”. Hij moest weten hoeveel moeite het mske kost om dat uitzicht te verkrijgen zodat een bezoeker die indruk van gezellige wanorde krijgt.

mske wil geen evenwicht. Geen schouwstuk in het midden met twee kandelaars aan weerszijden. Neen, aan één zijde een kandelaar aan de andere een oude petroleumlamp en de klok daar schuin voor.

Ze houdt van kleedjes maar die mogen niet recht liggen. Daar moet ze altijd een draai in geven.

De verzameling oude zeempotten staat volgens een bepaald patroon, mske eigen. De vroegere poetsvrouw in het Wat-was huis plaatste die altijd mooi op een rijtje waarop mske ze dan weer herschikte tot ze weer stonden zoals zij dat wilde.

Haar ouders hebben haar altijd voorgehouden hoe lelijk ze was en dat ze haar haar wat moest fatsoeneren. Pas op hoor, mske is daar niet bitter over, ze lacht daarmee; het maakt haar tot wat ze is: een buitenbeentje!

Maar dat haar, dat is ook nog zo een probleem. Als ze dat niet dagelijks wast gaat dat in zijn natuurlijke vorm staan, met inbegrip van de nodige weerborstels. De natuurlijk inplanting is wel degelijk die van de foto hiernaast … “Woody Woodpecker’s style”.

Ooit heeft iemand die haar wilde kwetsen beweerd dat ze niets vrouwelijks over zich had. Waarschijnlijk had die dat over die recht-op-de-man-af manier van haar. mske houdt ook niet van beerkes en poppekes. En alhoewel ze de andere blogs leuk vindt, is dat toch niet haar stijl. Dat is net als ergens op bezoek gaan en daarna thuiskomen.

Maar als het over geschreven teksten gaat kan mske uiterst pietje-secuur zijn. Dus houd ik dit blog ook sober zodat er niets voor afleiding zorgt voor wat essentieel is aan dit blog, namelijk de tekst op zich.