De buren aan zee zijn een Waals koppel, die twee dochters hebben, die beide gehuwd zijn en waarvan één vier kinderen heeft. Nu ja, of die dochters gehuwd zijn weet mske natuurlijk niet maar ze hebben toch beide een man bij. Soms zijn die mensen daar niet en dan is het heerlijk rustig. Soms zijn die mensen daar wel en dat is een ander paar mouwen. Want als ze er wel zijn, zijn ze er meestal alle tien. Hoe ze het doen in die ene caravan, dat is zeer de vraag aangezien mske soms de caravan al te klein vindt voor haar alleen.

Wat is er nu zo anders als die mensen er wel zijn? Wel die zwijgen van de ganse dag niet! Dat kwebbelt en kwebbelt en kwebbelt. Eén van de mannen -waarschijnlijk den bompa- doceert aan één stuk door van ’s morgens tot ’s avonds op een zeer monotone toon voor een publiek dat toch niet luistert. Slechts één vrouwenstem antwoordt daar soms eens op. Eén van de kleinkinderen heeft constant aandacht nodig en schelt daar dan tussen door: “Maman … Maman … Mamàn.

Als ze er niet alle tien zijn, maar slechts één van de koppels, dan hangen die de ganse dag aan de telefoon zodat ook dan het constante getater voortgaat. Zondag was één van de kinderen jarig en ze gingen een feestje bouwen. ’s Avonds barbecue en tegen een uur of half negen was de monotone aan het zagen over kaarsen op taarten en over muziek die ze speciaal hadden uitgezocht. Na het derde liedje van die muziek zijn Slow en mske halsoverkop de caravan uitgevlucht. Pure Kabouter Plopstijl maar dan op zijn Frans, doorspekt met het constante gekijf van de bomma. Om half tien zijn ze er zo wat mee gestopt. Gelukkig zijn ze ’s nachts stil en blijven ’s morgens redelijk lang in bed en zijn Slow en mske gedurende de dag toch meestal op trot.