Slow, die niet gewend was aan verjaardagen, of beter gezegd, aan de zijne, want hij deed wel altijd iets voor de anderen, schrok toen iets na middernacht er een smske binnenkwam op zijn gsm. Hij las, keek aangedaan naar mske en zei: “K … is dat K?” “Natuurlijk” zei mske, “zoveel Nichtjes kennen we ook niet hé? En hij zei, nog steeds aangedaan: “dat ze daaraan dacht”.

In de dag kwam Zus, ging op haar tippen staan terwijl hij zich bukte en gaf het kadooke en ook dat had hij niet verwacht.

En toen hij plots naar de keuken verdween en terugkwam en het pakje op Zus’ schoot deponeerde keek Zus aangedaan naar mske en de spraakwaterval viel stil! Niet lang echter want ze zei: “Hmmmmmmmm Leonidassen!” en toen Slow zei dat hij graag die witte had antwoordde Zus: “ik doe die hier toch niet open zenne!”