“Een geluk dat ik kaarten ben gaan halen in voorverkoop” zei Nichtje “het is helemaal uitverkocht”. En Neefke vertelde dat er vorig jaar zelfs mensen met een abonnement niet binnen mochten wegens de grote verkoop van dagtickets. Dat snapt mske dus niet, hoe dat kan. Tuurlijk snapt ze dat wel, oververkoop, maar ze snapt niet hoe je nu zoiets kan doen. Dat kot was vorig jaar al te klein en wat zou het dan nu worden?

“Wij parkeren aan de school” zei mske. “Maar neen” zei Nichtjes vriendje “dat is veel te ver, we zoeken iets korter bij”. Uiteindelijk vonden ze één plaatske waar vroeger mske en Ex de auto parkeerden als ze gingen. En waar stond het vriendje zijn auto? Aan de school.

En ja, ze vonden een (staan)plaatske aan de nadars en even later kwamen de ouders van het vriendje aan. Slow en de vader gingen achteraan staan en zodoende werd er niet te veel geduwd, gestampt of op tenen getrapt.

Maar mske heeft iets, ze heeft het soms moeilijk om zich te amuseren. Door de vorige jaren denkt mske steeds aan wat fout kan gaan. Ze was namelijk wat ongerust dat de auto een sleep ging krijgen. Bovendien zat de keet echt nokvol en was het er stikheet.

Maar dat ging rap over toen het optreden begon. Blijf maar eens stilstaan en houd je mond maar eens stijf dicht als die vijf sjarels met de Sjarel op kop de ziel uit hun lijf spelen en ondertussen nog onderhoudend en grappig zijn bij.

En telkens voor het optreden denkt mske dat ze haar nooit meer in die stampvolle hal gaan binnenkrijgen en telkens na het optreden denkt ze dat ze de volgende keer toch weer daar zal staan.

Wie? … The Magical Flying Thunderbirds natuurlijk!