Soms leest mske stukjes op blogs en denkt dan bewonderend dat die mensen het toch zo mooi kunnen verwoorden, zo poëtisch, zo perfect klinkend. Soms zou ze willen dat ze het ook zou kunnen.

Maar dan bedenkt ze dat daar veel werk moet aan zijn om dat zo te schaven en bij te werken en nog te herwerken tot het stukje aan alle normen van literatuur voldoet. Sommigen overdrijven daarin zelfs zodat je drie keer hetzelfde moet lezen omdat het stuk zo in elkaar gewrocht is dat je er op geen normale manier vat op krijgt.

Misschien heeft mske dan toch liever het ongedwongen natuurlijke, want wat ben je met het olijke, vrolijke, frivole als het niet spontaan meer is?