Straks vertrekken de klokken naar Rome. En dan blijft het stil tot zondag-paas-morgen.

Toen mske kind was moesten de mensen dan hunne pasen houden. Dat hield in dat ze op die paar dagen tijd enkele sacramenten moesten volbrengen. In elk geval zat daar biechten en de communie in.

Zodoende gingen ze op witte donderdag met de klas naar de kerk om te gaan biechten. Van die persoonlijke biecht weet mske nog dat ze nooit wist wat zeggen. En dan lapte ze daar maar een ruzieke met Broer tussen. En ongehoorzaam was ze volgens moe ook. Dus beter een zonde te veel dan een te weinig.

’s Avonds terug naar de kerk. De avonddienst, meestal met va. Die natuurlijk óók zijne pasen moest houden en Broer en mske mochten mee. En tijdens die dienst vertrokken de klokken. Broer en mske hebben nog gepoogd om ze te zien om ze na te zwaaien, maar ’t mocht niet zijn.

Op goede vrijdag was het weer kerkdienst. En op zaterdag mocht je niet lachen. Zingen trouwens ook al niet.

Later werd die biecht afgevoerd maar was het wel biechtviering. De ganse parochie kwam naar de kerk en alle zonden werden op één hoopke samen voor ’t altaar gezwierd en als de pastoor met zijne borstel gezwiept had, waren alle zonden weg. Maar de klokken vertrokken tijdens de dienst nog altijd naar Rome.

Sedertdien zijn vele jaren verlopen. Maar vanavond gaat mske toch eens luisteren of ze de klokken hoort vertrekken en misschien, héél misschien gaat ze eens door de spleet van de achterdeur kijken of ze ze niet ziet!