De pasvit was zo een ijzeren karkas met twee oren. Onderaan kwam dan een metalen grilleke, dat kon afgewisseld worden met grotere of kleinere gaatjes, naar benodigdheid. Om dat grilleke vast te zetten en om de pasvit te kunnen gebruiken moest je daar zijn ingewanden inklemmen, zijnde een draaizwengel met draaiplaatje en een pletplaatje dat de, te vermorzelen, veroordeelden naar beneden door het grilleke duwde.

Telkens moe de pasvit had nodig gehad, moest die afgewassen worden. Omwille van al zijn omgebogen boordjes, opkanten en keerpunten kon die niet goed uitdruipen en moest je goed oppassen dat je voeten geen douche kregen. Klein mske hield daar dan altijd haar handdoek onder, maar dat mocht niet van moe, want dan werd de handdoek te snel nat.

En toen begon mske het op te merken -het duurt altijd een tijdje eer mske iets merkt- maar als ze dat doet, houdt ze dat eerst wat in het oog en het viel op dat zij altijd alle onderdelen van de pasvit moest afdrogen. Niet bepaald aan toeval gelovend, keek mske uit haar doppen en zag Broer zeuren. Of een bord had uitermate veel zorg nodig. En als mske het karkas nam, greep hij snel een deksel van een kookpot, waarop hij dan rommelpot begon te zingen, zodat het ook extra lang duurde zodat … mske begreep het niet goed, maar afdrogen is afdrogen en hoe sneller je voortdeed, hoe sneller je klaar was.

Het probleem loste zich op toen moe zich uit de afwasindustrie terugtrok en het afwassen aan mske overliet. Toen begon het probleem dat Broer niet meer wou afdrogen maar afwassen, maar dat heeft niks met die pasvit te zien, wel met het feit dat Broer als kind eeuwig en altijd dacht dat het kindergras groener was voor mske en dat gewoon omdat zij nooit liep -lees dierf- te zeuren.

Dom eigenlijk, zo een stuk over een pasvit -wat dan nog eigenlijk passe-vite geschreven wordt- ware het niet dat het een, nogal lange, inleiding is tot wat anders.

Want mske begon het op te merken. Avond aan avond vraagt Slow: “doe jij het licht uit?” Niks aan, aan dat licht uit trekken, ware het niet dat mske, omdat haar arm zo lang niet is als de zijne, toch altijd efkes naar boven moet wroeten, het lint een tsjok geven en terug efkes naar beneden moet wroeten om in zijn arm te liggen.

Eergisteravond zei ze: “dat doet me aan die situatie met de pasvit denken”.

Gisteravond zei hij: “laat maar, ik zal de pasvit wel doen”.