Wat doet mske als ze tegen iedere kapper waar ze gaat zegt: “zo bleek niet meer” en telkens tot de onstellende vaststelling komt dat het gewoon nog bleker is. Dan grijpt ze resoluut naar de grote middelen, in dit geval een dooske haarverf en kleurt dat zelf.

Dat is wat ze gisteren gedaan heeft.

Dat resoluut kan je makkelijk met een kiloke zout nemen, want eerst heeft ze daar toch een ganse maand over nagedacht alvorens ze eens langs die rayon voorbijliep om eens te kijken. De tweede keer dat ze langs die rayon voorbijliep om eens te kijken, heeft ze de verschillende mogelijkheden bestudeerd en toen ze vorige zaterdag zag dat de uitgroei wel heel erg begon op te vallen stond ze voor de derde keer in die rayon en twijfelde en twijfelde … tot daar een witgekleurde madam -haar haar hé- een dooske witsel pakte en mske op de vrouw af wat uitleg vroeg. De witte madam was erg vriendelijk en wist te vertellen dat zij dat al jaren zelf deed.

mske wist er dan toch al iets meer over, maar ze is toch eerst nog drie keer de winkel doorgelopen eer ze met besliste tred richting rayon stapte, het dooske uit het rek nam en zonder veel verdere poespas afrekende.

Ze wou dat zaterdag doen, maar blijkbaar moest ze eerst een allergietest doen. Met een wattenstaafje ergens achter haar oor – op haar voorhoofd zou maar een zot zicht zijn. Dat moest Slow dan maar doen, probeer maar eens met een wattenstaafje drie keer, op dezelfde plaats, een rondeke van de grootte van een kleine eurocent achter je oor te tekenen. Achtenveertig uur moest die allergietest duren. Dat maakte dat mske gisteren zo rond de middag aan de slag kon.

Het is gekleurd met de nadruk op “kleur”. Niet meer van dat engelachtig kleursel dat eigenlijk kleurloos is, volgens mske dan toch. Neen, het is wel degelijk de kleur die haar haren hadden voor het nodig werd ze te verven en ook de kleur die ze later hadden met een tikkeltje rossig er in. Het ging pas fout toen ze hier kwamen wonen en ze dat beetje rossig er uit wou.

mske keek in de spiegel en zei: “dis is de njoe mie”. Ze keek nog eens en zei: “eigenlijk niet, dis is de oold mie” en toen ze op de overloop passeerde en mij raar zag kijken bij haar uitleg, ging ze verder dat de oold mie natuurlijk jonger was dan de njoe mie. En eigenlijk hé, klopt dat nog niet, want mske heet niet mie.