Indertijd toen mskes oude stappers nog niet versleten waren, zei ze steeds dat ze een tweede paar ging bijkopen om als ze ooit een meerdaagse zouden doen, toch zeker te zijn dat ze een reservepaar had. Een reservepaar dat ook hier thuis dienst zou kunnen doen in de winter als de stappers nat waren.

Zodoende besloot mske woensdag, toen ze in de winkel waren waar het paar via ’t internet toch toegekomen was, dat ze die ook ging nemen vermits die toch ook goed zaten.

“Eerst de eerste nieuwe inlopen” dacht mske en eens die in de waggel zijn, de andere.  Daarna zou mske dan aloverhandertoer met deze en dan met gene stappers gaan stappen.

Dat ze het hier op ’t stadhuis niet zo nauw nemen met hun paadjes, dat weet ik nu niet of ik dat al vermeld heb, maar in elk geval hebben Slow en mske al twee jaar na mekaar een mail moeten zenden voor het openmaken van het geheime paadje en er is het andere paadje dat steeds onder water staat, waardoor ze al twee keer door een boomgaard stapten die uiteindelijk een meter hoger ligt. Dat paadje kwamen ze nu van de andere kant in. En nu de werken voor de afwatering van het veldwater af zijn dachten ze dat het paadje ook wel droog zou blijven.

Niets was minder waar! Ze stonden op het einde ineens voor die waterplas en mske besloot om er langs de kanten voorbij te gaan. Verkeerd gedacht mske! Heel verkeerd! Onder het gras zit de grond namelijk ook verzadigd aan water en is het gemacadamiseerde paadje volgeslibt met slib en uiteindelijk een zompig moerassig gedoe. En dat met mske haar nieuwe schoenen.

Als ze morgen wil gaan stappen mag ze hopen dat de schoenen droog zijn en dat ze er de modder kan afgeborsteld krijgen ofwel zal ze al de nieuwe nieuwe schoenen moeten aantrekken.

Het zijn stappers hé, geen moorleppers!