Die ijskast stond hier nu al lang genoeg op het koerke. De ijzermarchand die hier gepasseerd was, wou die niet meenemen en Slow en mske besloten ze weg te brengen. Door omstandigheden van de laatste jaren is Slow zo wat beter thuis op ons plaatselijk containerpark maar door veranderde omstandigheden begint mske die achterstand wat in te lopen.

Zo kwam het dat Slow zei: “hier is ’t” en mske de auto stopte. “Euhm” zei mske en wees naar het plaatje waar “kleine elektrische apparaten” op stond. “Euhm” zei nu ook Slow, want de ijskast in de koffer was dan wel geen grote maar ze konden die toch niet over de rand van die bak tillen.

Slow stapte uit om eens rond te kijken, mske opende de koffer en de man kwam aangelopen.

“Die is toch leeg hé?” vroeg de man. mske was wat overdonderd door de vraag en dacht “???”, keek naar de ijskast in de koffer en terug naar de man. “Natuurlijk is die leeg” zei ze “die is alleen aan de buitenkant een beetje verroest”. “Zo natuurlijk is dat niet” zei de man “laatst hebben ze er hier een binnengebracht … ” en hij slikte even bij de herinnering. Blijkbaar had die nog vol gezeten en blijkbaar was daar na ’t ontdooien weer leven in ontstaan.

“Daar moet ze zijn” wees hij naar de plaats die Slow ondertussen ook gevonden had. Slow en mske zetten de ijskast bij haar lotgenoten. De man keek eens naar Slow die begreep en zei: “je mag ze openen hoor”. Dat deed hij terwijl hij nog eens, deze keer aan Slow, het verhaal deed van de volle die ze eens binnenkregen. Hij besloot: “en dan moeten wij die wel leeghalen en uitkuisen hé”.

Er zijn mensen die voor niks gegeneerd zijn maar voor de rest zich vies maken aan van alles en nog wat.