Ondertussen is ook nog Toke vertrokken. Op de zaterdag van pasen, vandaag twee maanden geleden, gingen Slow en mske naar het boshuizeke. Toke schoot buiten en kwam niet terug binnen. Ze stond zo wat uit te dagen aan de andere kant van de straat en dat bleef maar duren.

mske zei dat ze genoeg had van dat getreiter en ze trokken de deur achter zich dicht en reden weg. mske dacht dat Toke ’s avonds wel voor de deur zou zitten, maar dat deed ze niet. Sedertdien hebben we haar niet meer gezien.

Ze was de laatste tijd wel erg vervelend, dat heb ik hier ook al verteld maar dat was ondertussen nog veel erger geworden.  Ze had die laatste week ook zo goed als alle dagen in de gang geplast. Slow kuiste die gang dan maar telkens met nat.  Blijkbaar vond ze dat niet treiterachtig genoeg meer en begon ze ook boven op de plancher voor de badkamer.

Telkens als Slow en mske weggingen moesten ze opletten dat ze niet tussen hun benen door naar buiten glipte en als ze thuis kwamen moest mske eerst haar kabas naar binnen steken om haar tegen te houden. Ze was zo wel enkele keren buiten geraakt maar toen was ze onmiddellijk terug binnen gestoven behalve die ene keer dat de buurman hier kwam kloppen en ze daar zo gans idioot aan de overkant van de straat met Slow’s voeten stond te rammelen en dan op paaszaterdag.

“Ze komt wel terug” zei mske. Broer dacht dat ook. Broer had vroeger een zwarte kater.  Die was ook op een dag verdwenen om na zes maand terug te komen. Later verdween hij terug om weer maanden later op te duiken maar intussen was Toke naar hier verhuisd en had Broer een hond aangeschaft. Bij het zien van die hond is de kater weggestoven om niet meer terug te komen.

Momenteel denkt mske dat al dat gepest een manier was om duidelijk te maken dat ze buiten wou, dat ze weg wou. Op een avond liep er tussen licht en donker een kleine kat met het silhouet van Toke richting feestzaal. mske heeft geroepen maar ofwel was ze het niet ofwel hield ze zich stokkedoof.

mske denkt dat het ook wel zou kunnen dat ze het met mij niet kon vinden.  Ach … als ik wou spelen wou ze nooit meedoen en dan groebelde ik die bij haar nekvel en krijste ze ’t huis bijeen. Dat vonden Slow en mske ook niet leuk.  Ach ja, ik weet ook wel dat dat niet zo aangenaam was in de nachtelijke uren. Zo hebben Slow en mske een paar keer tegen het plafond van hun slaapkamer geplakt van ’t verschieten.  En Toke?  Die krijste dan wel maar ging met dezelfde nonchalance van altijd op mijn plaatskes liggen.

Ondertussen zijn Slow en mske echter gewend om ’s nachts zonder oppassen over die overloop te lopen. Ergens deze week zei mske dat ze, moest Toke toch nog opduiken, haar niet meer in huis zelf binnenlaat maar het is nog zeer de vraag hoe dat in zijn werk moet gaan … aangezien ze zo rap tussen de benen door slibbert …