Soms krijg je zo uit onverwachte hoek een klein geschenkje of een bloemeke, zoals de gladiolen hier ooit zomaar op de berg belandden. Ooit was die gladiool eens helemaal alleen en toen kwamen er twee en toen … ach ja, kort gezegd, nu ze binnen de omheining in het bloemenhofke van het koerke staan steken er zeker een tiental gladiolenkopkes boven de grond.

Dat onverwachte gebeurde ook weer die zaterdag dat Slow en mske het koerke gingen opkuisen na de winter, want wat vonden ze tussen de paardebloemen die tussen de reten van de kasseikes groeiden? Een hulstplantje. Nu had mske al wel eens geopperd dat ze wel hulst zou willen hebben zo rond de afvoer die omwille van allerlei redenen nu tegen de gevel van het huis naar beneden komt. En hopla! Daar was de hulst, zo een pruts hoog maar in opkomst. Heel voorzichtig heeft mske die vantussen de kasseitjes geprutst en in een bloempot gezet. Ze las wel dat hij er niet van houdt van verplant te worden maar er zat niets anders op. Wie houdt nu een hulstplant onder de tuintafel?

Sedertdien wordt het hulstplantje ’s morgens buiten gezet en ’s avonds binnen gehaald. Of hij het gaat halen weten we nog niet. De twee jongste blaadjes, die nog geen blaadjes waren, zijn verdroogd maar verder ziet hij er wel topfit uit.

Gelukkig hebben de weermannen niet altijd gelijk, want van al die regen die ze de laatste tijd voorspelden hebben wij gelukkig nog niet veel gezien zodat Slow en mske deze middag buiten konden eten en het hulstplantje zich in het zonneke kan koesteren.