Enkele maanden terug had Zoneke gevraagd of Slow en mske voor hem naar een bepaalde instantie wilden rijden, instantie die geopend is tijdens de werkuren en waarvoor Zoneke anders een dag vrij moest nemen. Vermits Slow en mske met hun uren kunnen schipperen was dat absoluut geen probleem.

Maandag vroeg Zoneke of Slow en mske op woensdag nogmaals naar … oeps, bedacht hij ineens dat Slow en mske de auto hebben weggedaan en hij vervolgde: “maar dat gaat niet meer, zeker”. mske vroeg bedenktijd.

Slow en mske overlegden samen. Zeggen dat het niet kon was niet aan de orde. Ze hadden de auto weggedaan met de bedoeling dat ze andere oplossingen zouden vinden en niet om dat gebrek aan auto als excuus te gaan gebruiken om dingen niet te doen. Dat vond mske nu precies een beetje de omgekeerde wereld.

Mocht het slecht weer zijn zouden ze met de bus wel daar geraken, dat zou nog wat puzzelen worden want mogelijk moesten ze vier bussen hebben, mogelijk maar twee, eigenlijk telt in beide gevallen één bus niet mee, dat is namelijk de belbus van hier naar ons station.

Maar eigenlijk wilden ze liever met de fiets. Slow berekende de afstand. Dat waren 25 kilometers langs de grote baan, maar langs de grote baan rijden, dat zinde mske niet zo, want dat is niet alleen gevaarlijk maar daar is nu ook eens niks plezant aan.

Ze informeerden over een fietskaart. mske viel bijna achterover. Die kaart kost 9,5€ en daarvoor heb je 2.000 km fietspad in de provincie Limburg. Even twijfelde ze nog om toch maar de grote baan te nemen. Ze hebben uiteindelijk toch maar de kaart gekocht. Ze zetten zich aan het samenstellen van hun traject, want zo een fietsroute loopt natuurlijk niet recht op recht. Ze legden een lat op de kaart van hier tot hun bestemming en noteerden het fietspad dat het dichtst bij die lat bleef. Al bij al mogen er bij die 25 km nog wel een pakske bijgeteld worden al hebben Slow en mske niet het minste idee hoeveel.

Het weerbericht van dinsdagavond beloofde wind. Straffe wind. En van waar kwam die wind? Van uit het noordoosten. En waar bevindt die instantie zich? In het noordoosten. “We zien wel” beslisten Slow en mske “we gaan”.

Ze gingen. Eerst moesten ze van hier naar een bepaald punt van die kaart om aansluiting te vinden met het Limburgse fietsnet. Na enkele kilometers had mske zich al verzoend met de aanschaf van de kaart. Ze reden werkelijk door pareltjes van wegeltjes waar ze anders nooit zouden komen.

Het landschap werd minder heuvelachtig, vlakker, maar dan wel in die mate dat het heel licht steeg gedurende zo goed als de ganse rit. Ook de wind hadden ze voor een gedeelte in de zijkant, tot ze natuurlijk op het lange stuk kwamen dat werkelijk bijna parallel met de grote baan liep en dus recht tegen de wind in ging. Dat was knokken. mske verheugde zich al op de terugweg, traag bergaf en de wind in de rug.

En dan ontgoocheling! Ze waren om twintig voor acht vertrokken en kwamen pas om zes minuten voor tien aan. mske was echt wel teleurgesteld al had ze vorig jaar ook tweeënhalf uur gezet op de rit naar Zoneke en was het mogelijk dat dit traject even lang was, of langer, maar dit was vlakker.

Na al de perikelen ter plaatse hebben ze de terugweg aangevat om half twaalf. Ze waren hier om twintig voor twee. Dat is eigenlijk heel wat sneller, want onderweg zijn ze gestopt om aardbeien te kopen en om een man die uit een auto sprong en de weg vroeg te helpen. Dat was niet efkes zeggen dat hij de grote baan moest volgen en dan links, neen, de man sprak dan wel Nederlands maar het was niet zijn taal. Toen mske begreep dat hij het niet begreep heeft ze het maar uitgetekend op een stukske papier.

Wat hebben ze onderweg nóg gedaan? Gestopt aan zo een leuk bankske aan een leuk kerkske en daar hebben ze hun tweede drankske uitgedronken. Brood hebben ze ook nog gehaald, want Slow bedacht dat ze te laat gingen thuis zijn om nog te koken en dat er geen brood was ontdooid en bovendien wou hij echt wel wit brood want dat was het lekkerst bij aardbeien en witte suiker. Slow heeft iets met aardbeien, zie je.

mske heeft niks meer gezegd over een te dure kaart. Neen, integendeel … maar dat is voor later.