Toen wij hier kwamen wonen stond er een vliegendeur voor de keukendeur. Die deur was van uitermate licht materiaal en uiterst gevoelig voor van alles en nog wat. Indertijd had Karboenkel er nog met zijn klauwen doorgezeten zodat er gaten in het gaas waren.  De vliegendeur heeft de vernieuwing van de keukendeur niet overleefd.

Sindsdien stond de keukendeur niet meer open tot mske onlangs op de kleedkamer iets aan het zoeken was en iets zag dat ze niet zocht. Het was pas enkele dagen later, bij de hitte, dat mske zich ineens realiseerde wat ze had gezien.

Ze bekeek Slow, zei dat ze wist hoe ze die keukendeur open konden zetten en stoof naar boven, naar de kleedkamer. Wist ze nog in welke kast … Ze kwam met een pak in haar armen naar beneden en gaf het aan Slow terwijl ze zei dat ze hoopte dat ze pasten.

Slow heeft ze omhoog gehangen.

Ze zijn meer dan dertig jaren oud. mske had ze ooit bij haar trouwen zo mooi gevonden en toen hadden ze aan de achterdeur van de eerste woning gehangen. Bij de verhuis bleken die niet meer te passen en mske had ze daarna compleet maar dan ook compleet vergeten. Blijkbaar zijn ze altijd anoniem mee verhuisd om hier uiteindelijk bij de stukken stof en de breiwol in de kast te belanden.
Eigenlijk heet het een vliegengordijn, maar mske spreekt altijd in meervoud als ze het er over heeft. Dat komt omdat er lang geleden bij moe ook een hing, maar in plastic met reepjes van allerlei kleurtjes wat het de naam “de linnekes” opleverde. In dit geval zijn het geen lintjes, het zijn koordjes. Ze zullen er hier toch eens een deftige benaming voor moeten zoeken want vliegengordijn klinkt veel en veel te stijf voor de wiebelende dingen aan de deur.