Deze morgen bakte mske brood. Beter gezegd, ze kiepte water in het oventje, ze kwakte de bloem er achter na en duwde op start. Als ’t broodje gebakken was, deed ze de ovenwanten aan waarvan die ene, jawel nog altijd, die ene is. De andere is nieuw. Dit ter informatie. Ze haalde dus het broodje uit de vorm en kwam terug zitten werken. Geen probleem.

Gezien ze deze middag alleen was, geen zin had in kaas of wat dat er zich dan ook in die frigo bevond, bakte ze zich een tomateneieromelet. Ze bakte een beetje veel, volgende keer gaat ze daar maar de helft van nemen. Kwestie van den baskuul. Ze at haar omelet. Ze dronk daar met genietende teugskes een zjat koffie bij en kwam terug werken.

Ze zat hier toch al zeker vijf minuten te werken toen ineens de kneukel van haar middelvinger ging pijn doen. Ze bekeek die. Knalrood zag die. “Allee” dacht mske “wasmedanu?” want dat zag er eigenlijk verbrand uit. Ze stak haar vinger in haar mond en zabberde daar op tot de pijn weg was en werkte verder. Iets later verkocht die vinger toch weer ambras zeker. En nu stond daar in het midden van al dat rood nog een blaaske ook. mske dacht aan de pan. Ze had geen weet dat ze die had geraakt. Vanwaar kwam dat blaaske? Vanwaar kwam die blesterplek?

mske pakte de verzorgingskoffer, smeerde brandzalf op de plek, sloeg daar een pleister op en zette zich terug aan ’t werk. Ze pakte haar zjat koffie en “ai” dwars door de pleister en al voelde ze de pijn in die vinger. mske bestudeerde de situatie. Haar wijsvinger door het gat van het oor van de zjat. Haar duim boven op dat oor. Aha! Zit die kneukel van die middelvinger toch tegen die zjat zeker als mske die oppakt.

En toen declameerde ze zoals hierboven vermeld!