Een mens kan trachten iets te vermijden, maar soms zie je zo aankomen dat iets niet te vermijden is.

Dat Mr. Sloddermans een nagel aan mijn doodskist is, dat is al langer geweten, maar wat die de laatste tijd uitgewroet heeft …

In de zomer van 2009 telefoneerde hij me om te zeggen dat Monsieur Point met hem ging samenwerken en hij vroeg of ik die dossiers ook wou bijnemen. Natuurlijk wou ik dat. Monsieur Point was een galant man die, net als Mr. Sloddermans, niet bepaald overliep van orde en punctualiteit, waardoor ik soms erg dringende dossiers kreeg,  waarvoor hij me telkens bedankte als ik ze gedaan had.

2010 werd een schitterend jaar. Met natuurlijk de nodige moeite om aan de centen te geraken en dat maal twee aangezien de dossiers voor Mr. Point dan wel aan Mr. Sloddermans dienden gefactureerd te worden maar dan op een afzonderlijke factuur.

Toen ergens oktober 2010 Mr. Point wou dat ik, voor zijn dossiers, de bladschikking zou veranderen, deed ik dat. Toen daarna Mr. Point ineens, veel minder galant, ging eisen dat ik niet meer ± zette maar “environ” deed ik dat, al keek ik eens raar op. Toen dan Mr. Point een ganse waslijst binnenstuurde van dingen die ik niet zo maar anders moest typen, begon het zo wat vervelend te worden. Anderhalf jaar was alles op en top geweest en nu ineens … Mr. Point was niet meer galant maar onbeschoft. Hij stuurde me een voorbeeld hoe hij zijn dossiers wou. Er stond dubbel zoveel op het blad en bovendien stond het ding vol fouten, waarop ik de bedenking maakte dat het uitzicht primeerde op de kwaliteit.

En toen ging ook Mr. Sloddermans dwars liggen, twee dagen voor Kerstmis. Hij eiste ook dat ik meer op een blad zou zetten en hij zond me hetzelfde voorbeeld als dat ene dat Mr. Point me had gezonden, waardoor ik denk dat hij opgemaakt werd door Mr. Point. Als hij dan nog ineens begint over de grote verandering dat hij niet meer alleen is, maar dat zijn zaak een bvba wordt, is het volgens mij wel klaar en duidelijk.

Wie denkt dat het daarmee op gelost is, denkt verkeerd. Want toen begon het pas.

Mr. Point wou een vertaling, Mr. Sloddermans wou zijn akkoord niet geven voor de kosten. Mr. Point wordt onbeschoft, Mr. Sloddermans wordt onbeschoft, ik word ambetant en zeg dat ze het onderling moeten oplossen. Mr. Sloddermans stuurt een mail vragende waar dat dossier blijft. Ik leg het nog een keer uit. Mr. Sloddermans mailt boosaardig dat ik nooit op zijn mails antwoord. Ik bel hem op zeggende dat ik daar op die datum op heb geantwoord. Hij vliegt uit en gooit de telefoon dicht. Zijn auto is namelijk uitgebrand en dat is blijkbaar ook mijn schuld.

Daarna valt dit voor. 

Enkele dagen later krijg ik een mail waar hij een klachtenmail van zijn klant aanhangt want de namen op het dossier zijn verkeerd gespeld.  Hij schrijft: “te verbeteren” en hij zet daar “dringend” bij. Ik antwoord dat ik dat dossier niet maakte. Hij reageert met: “alle Vlaamse komen altijd naar U”. Ik reageer met het bewijs dat ik dat dossier effectief niet maakte. Alles blijft stil.

En dan komt vorige woensdag. Het was al geen al te gelukkige dag en toen belde Mr. Sloddermans. Hij kafferde me gewoon uit. Hij vroeg met een hautain air of ik soms een stagiaire in dienst had want hij kreeg reclamaties over dossiers die vol fouten stonden en die net gemaakt waren alsof ze door iemand waren opgemaakt die geen benul van Frans had. En dat hij zo klanten verloor en als hij klanten verloor door mijn schuld, ik ook klanten verloor. Neen, hij had geen tijd om te specifiëren en bovendien had hij het dossier niet binnen handbereik want hij was op verplaatsing en belde van op zijn gsm.

Hij  gaf opdracht dat ik mij een fax moest kopen, want hij was dat beu dat de namen van zijn klanten foutief gespeld waren.  Waarop ik zei dat ik geen fax nodig had maar wel mijn centen, hij had namelijk de factuur nog niet betaald.

’s avonds belde hij terug. Over dat dossier vol fouten. Hij had naar zijn kloten gekregen. Ik krijg het op mijn zenuwen van mensen die telkens over hun familiejuwelen moeten beginnen.  Hij eiste, jawel, zijne omhooggevallen dikkenekkigheid eiste, dat ik dat dossier helemaal opnieuw doornam en dat zonder kosten te rekenen.  Nu ja, ik ben niet onfeilbaar, mogelijk had ik een fout gemaakt maar wat bleek? Dat dossier was door die goeie van het voorbeeld van Mr. Point gemaakt. Jawel, die wiens opmaak zo hoog de hemel ingeprezen was. Maar het stond dus effectief vol, maar dan ook vol met fouten. 

Hij had dat naar mij doorgestuurd omdat daar enkele aanpassingen in dienden te gebeuren en die aanpassingen had ik gedaan. Maar ik ga geen dossier dat ik niet heb gemaakt gaan nazien op taal- en/of schrijffouten. Ik had wel gemeld dat er nog enkele geel geverfde zones instonden war dat superslimme mens vraagtekens had ingezet omdat ze niet wist wat daar moest komen. En wat hadden die lomperikken gedaan? Die hadden dat dossier zo naar de klant door gestuurd. Dus, ik belde Sloddermans terug, zeggende dat … Hij had geen tijd, hij was met iemand anders aan de lijn maar hij zou me wel terugbellen, wat hij niet deed.

Door het wegvallen van de dossiers van Mr. Point was de maandelijkse pree natuurlijk ook weer gehalveerd en ik had nog geen cent gezien van Mr. Sloddermans en ik kreeg het serieus op mijn zenuwen.  Donderdag was hij onbereikbaar.

Vrijdagmorgen, voor een zaak waar ik het later nog zal over hebben, was ik zeer vroeg op. Zodoende belde ik om twee minuten na acht naar Mr. Sloddermans. Ik wou dat hij stopte met die valse beschuldigingen en ik wou mijn geld. Twee mogelijkheden, of hij was er en dan was het niet te vroeg om te bellen, of hij was er niet en dan was het ook niet te vroeg om te bellen. Hij was er.

Ik begon dus gemoedelijk met te zeggen dat het dossier terug bij hem was en dat ik dat niet had gemaakt, waarop hij me onderbrak. Hij zou me terugbellen want hij had geen tijd. En toen, toen werd ik boos. Altijd heel gevaarlijk als ik boos word, want dan zeg ik de dingen zoals ze zijn zonder franjes, maar ook zonder roepen of zonder gemeen te worden. Alleen krijgt er dan niemand nog iets tussen.

Dus ik zei dat het uit moest zijn met alles wat er op zijn buro fout ging in mijn schoenen te schuiven en dat ik eindelijk mijn centen wou zien en dat hij niet moest afkomen met zijn standaardzinneke dat luidt: “als al mijn klanten mij zo snel zouden betalen als ik u, dan zou ik een gelukkige mens zijn”, want dat ik me daarbij dan afvroeg of hij dat tegen de mannen van de telefoon ook zei en die hebben meer geld dan ik.

Waarop hij sneerde dat hij de klant was en dat hij dat mocht. Dat rook erg naar iets dat lang geleden gebeurd was en dat ik toen ook al niet had geaccepteerd. Ik zei hem dat het betreffende dossier effectief vol taalfouten stond maar dat hij, als hij daarover toch van zijn oren wou maken maar naar Mevrouw xyz moest bellen en ik noemde haar naam.

Wist die klungel niet dat je kon zien dat die dame haar naam in een tag van dat dossier had gezet. Hij viel efkes stil. Maar hernam ineens woest dat hij het beu was, al dat gedoe, dat hij het beu was dat de klanten tegen hem van hun oren maakten en dat hij … waarop ik zei dat ik het ook beu was en dat ik het niet meer zou accepteren.

Waarop hij brulde dat hij zijn ervaringen zou trekken en hij brulde in de telefoon: “nog een prettig weekend hoor mevrouw S!”, waarop ik, beleefd meiske dat ik ben, hem ook een prettig weekend heb gewenst.

Twee uur later stond het geld op de rekening.

Hoe het nu verder moet? Heel even heb ik gedacht dat ik het niet zo op de spits had moeten drijven, maar eerlijk gezegd was het een opluchting. Dit kon niet langer. Ik kon niet langer. Ik had pijn aan mijn maag en ik stevende, volgens mij, recht op een maagzweer af.

Het vervolg laat zich raden. Ik denk dat ik nu enkele maanden geen dossiers zal krijgen. Dat deed hij in het verleden al meerdere keren. Maar aangezien het mens xyz effectief geen Frans kan schrijven, zullen de reclamaties bij hem blijven binnenkomen. Dan zal hij op zijn sloffen proberen terug te komen. 

Nu liggen hier nog wel enkele prullen van hem, ook weer door een ander gemaakt en ik moet alleen enkele kleine aanpassingen doen. Ik zal ze doen en hem factureren, zoals naar gewoonte.

Dat ik niet in paniek ben komt door het feit dat we ondertussen een nieuwe klant hebben die, zoals het er nu naar uitziet de ganse maand maart zal goedmaken.

Die klant, dat begon al maanden geleden. Slow had een annonce gezien om interviews uit te typen. Ik had daar op gereageerd en niets meer gehoord. Dus vergat ik het. Tot hij zo rond Kerstmis vroeg of ik twee dringende interviews kon doen en ik ja zei. Maar ze kwamen niet. Ik dacht dat die gewoon niet serieus was.

Vorige week mailde hij met de vraag of we twee interviews klaar konden krijgen voor vrijdagavond. Ik zei ja, met in mijn achterhoofd dat er niks van in huis ging komen natuurlijk. Maar ze kwamen wél! Dat werd doorwerken.

Ik kreeg een telefoontje van die man me en nu heb ik de indruk dat het een vertrouwenskwestie is. De aard van die interviews ligt nogal gevoelig en dus is het moeilijk om die zomaar aan iemand door te geven.

In dat gesprek had hij het over 15 andere interviews die eind maart zouden moeten klaar zijn en die zou hij ook zenden, als ik daar tijd voor had. Gezien die twee eerste zo gevoelig lagen en heel erg moeilijk waren, dacht ik eerst dat het er hem om ging om me te overtuigen om die twee toch maar te doen. Het is dus niet deze wetenschap die me er toe bracht Mr. Sloddermans eens de waarheid te zeggen.

Uiteindelijk is de stand van zaken nu, dat die twee moeilijke er uiteindelijk drie zijn geworden, die dan pas begin volgende week af moeten zijn.  Maar, en dat vind ik erg belangrijk – we hebben er al drie van die vijftien ook binnen gekregen.

Als we die allemaal krijgen en hij betaalt op tijd, dan kan ik de maand maart onbezorgd tegemoet kijken en heb ik tijd om nog andere klanten bij te zoeken zodat ik Sloddermans de bomen in kan sturen mocht hij op “zijn ervaringen” terug komen.

Deze klant zegt namelijk dat hij niet constant van die interviews heeft. Nu is het veel, maar dan kan het enkele maanden duren eer hij er terug heeft.

En als men mij de vraag stelt waarom ik het met Mr. Sloddermans zo lang heb uitgehouden? Goeie vraag. Ik weet het zelf niet.  Er zijn al die jaren lang, strubbelingen geweest, waarbij ik zei dat ik hem buiten wou. Maar eerlijk gezegd? Ik denk niet dat ik dat meende. Hij was een klant en hij had kuren, maar soms was hij echt wel … ja wat … Ik vond hem eigenlijk meer om te lachen dan om me te ergeren.  Nadat ik gescheiden was werd het wel vervelend met dat gezaag om mijn geld altijd, maar dat kwam uiteindelijk toch altijd in orde. Dus eigenlijk vond ik hem niet zo erg. Ik ben nu eenmaal een gemakkelijk mens.

De laatste tijd ging dat me wel opvreten, die stress alle maanden, met de voormelde maagpijn als gevolg.  En nu is het echt wel te ver gegaan.