Het is jammer, maar het bewijs hebben we niet op film gekregen. Erg jammer want anders had dit verhaalke hier al twee weken geleden kunnen staan.

Toen waren Slow en mske eens een stappeke gaan zetten en kwamen via het waterzuiveringsstation terug. Ik ga dat gedoe met die eigenaardige weggetjes en paadjes niet meer uit de doeken doen, maar in elk geval, daar waar ze de gebetonneerde veldweg afgingen in het aarden paadje lag wat. Allemaal witachtige donzige dingen. “Oei” dacht mske “hier heeft zich precies een drama afgespeeld. Wat verder in het aarden weggetje lag een leeg omhulsel van wat ooit eens een dier moet zijn geweest. Het was plat. “Een echte massacre” dacht mske.

En toen kwamen ze aan de afspanning van het waterzuiveringsstation en mske verstarde en stond stokstijf en siste tussen haar tanden tegen Slow die twee passen achter haar kwam: “een vos!”

Slow begon zijn paternoster te lezen, wat wil zeggen dat hij op zulke momenten in zichzelf begint te mompelen, zoals: “allee, en ik heb de camera net in de tas gestoken en nu moet ik die nog pakken en lap, nu zit mijn portefeuille nog vanboven”. Je kent dat wel, zo een beetje in zichzelf maar toch luidop staan denken.

mske had al een stap achteruit gedaan, de wind kwam uit de goeie richting. De vos stak zijn neus in de lucht. Snoof hij? Keek hij? En Slow snorde verder. mske maakte een beweging met haar hand dat hij moest zwijgen.

Wat het beest heeft afgeschrikt? Ze weten het niet. Was het toch de geur? Was het mskes handbeweging? Was het Slow’s gepaternoster? Wie zal het zeggen. Want net toen Slow met de camera in aanslag stond en mske terug richting vos keek, was er geen vos meer.

Er was wel een gat in het gebladerte van de struikjes binnen de omheiding. Er was ook een gat in het paadje zelf, recht naar beneden en wat verder was er nog een gat onder de omheining door.

Wat opviel? Er waren geen meeuwen. Die zijn daar nochtans meestal in grote getale aanwezig maar toen geen enkele. Nochtans, het was geen meeuw die Slow en mske daar zo op het paadje hadden zien liggen. Hebben die nu de schrik van hun leven gepakt en zijn ze er van onder gemuisd? mske denkt in ieder geval van wel.

De volgende dag reden Slow en mske op naar de veertien weken. En op een andere plaats lag weer wittig dons en ook weer een leeg overblijfsel. mske denkt dat het katten zijn. Veldkonijntjes zijn niet zwart en wit gevlekt. mske denkt dat de boerderij daar wat verder zich ondertussen wel zou kunnen afvragen wie of wat hun kattenbestand zo uitdunt.

Ik wou dat op het blog zetten, maar mske zei dat ze eerst gingen proberen die vos toch nog op film te krijgen. Weet je wat? Ze hebben het niet eens meer geprobeerd. Gisteren wilden ze nog eens langs daar passeren, maar ze zijn uiteindelijk naar een bron gaan zoeken die hier blijkbaar ergens is.

Jaaaaaa! Dan zullen ze zeker geen vos meer tegen komen.