Soms zit je met je hoofd ergens in de wolken, maar zou je iets over patatten schrijven omdat anderen met die wolken niets te maken hebben.

Soms zit je krom van de zorgen en woelingen in je hoofd, maar schrijf je gekke anecdotes omdat anderen die zorgen toch niet kunnen oplossen.

Soms zit je zo verzopen in het werk dat je ’s morgens kan opstaan en de ganse dag doorgaan, de 24 uren lang en dat zeven dagen aan een stuk. Maar je weet dat een mens dat niet volhoudt, dus las je van tijd tot tijd een rustmomentje in.

Maar toch ergert de wereld je niet als ze zeggen dat jij toch geen zorgen hebt en dat zij het toch zo druk druk druk hebben, want er zijn nog altijd de wolken, maar kunnen we het dan nu eens over patatten hebben?

In het begin kochten Slow en mske de patatten in de Colruyt, maar die kregen toch zo rap uitschieters. Ze vonden de boer in één van de dorpkes van groot Landen en haalden daar hun patatten.

Maar de spoorwegen gingen spaken in de wielen steken, ze braken de brug af, waardoor het dorpke van groot Landen niet meer bereikbaar was door het veld en ze om moesten rijden. En dan reden ze aan een andere patattenboer voorbij. Een beetje zot niewaar.

Zodoende kwamen hier patatten van Landen zelf.

Twee weken geleden zowat stapte Slow naar de belbus en mske die hem uitzwaaide zag hem ineens kort stoppen voor het venster van de boer over de beek. Hij belde op zeggende: “weet je wat? De boer over de beek verkoopt patatten”.

Vorige week stapte Slow met zijn kabas richting boer over de beek. Blijkbaar zullen ze daar niet altijd terecht kunnen want die mensen doen niet altijd in patatten. Alleen hebben zij er dit jaar te veel.  “3€ voor 10 kilo meneer, merci!”

Nu zijn hier patatten die ze, bij manier van spreken, nog horen groeien hebben.