Als je door vermoeidheid overmand zo doodop bent dat je zelfs niet meer voelt dat je beter je bed zou ingaan, dan kan het zijn dat je, met aan tamhheidsgrenzende futloosheid besluit de blogpost pas ’s avonds te schrijven. Want afstel is geen uitstel. Zelfs al prefereer je dat gezegde dat zegt dat je niet moet uitstellen wat je onmiddellijk kan doen.

En dan ben je ’s avonds, als de vermoeidheid grenst aan een halve coma nog verplicht om op dat blog te gaan schrijven. En wat kan je dan beter vertellen dan dat je vanmorgen al moe was en dat je nu nog moeder bent geworden.