Vroeger had mske dat niet zo. Dat fenomeen van liedjes die bleven nazinderen in haar hoofd. En toen dat begon duurde dat een morgen of een voormiddag. Tot die keer dat ze maandenlang met een kerstliedje geplaagd zat. Toen ergerde ze er zich wel aan.

Uiteindelijk weet je niet wanneer het gaat toeslaan. En achtergrondmuziek is achtergrondmuziek. Die hoort mske niet. Allee, ze hoort dat wel maar het dringt niet door tot … PLOP! Daar heb je het!

Het was een oud liedje, mske kende het van lang geleden. ’s Avonds hoorde ze het nog. En ’s morgens ook nog. En toen één van de knullen het over goeie muziek had lachte ze wat en zong enkele lijntjes van dat bepaalde liedje.

Laat die achtergrondmuziek nu toch een CD of DVD geweest zijn. Ineens begon het liedje weer. Alle knullen keken mske aan en één van hen zei: “dat is Frans Duijts”. Nu weten we dat we dat zo moeten schrijven, maar eerst dat mske echt wel dat het hem om twee talen ging.

Nu ja, mske had gedacht dat het van André Hazes was maar de jongen was erg zeker van zichzelf. Eens thuis heeft ze het opgezocht. Ze hebben het beiden gezongen.

Het gaat dus zo in de versie van Frans Duijts. En zo zong André Hazes het. Enige voorkeur?

mske vreesde al dat ze er ging mee blijven opgescheept zitten.

Laatst las ze over een vrouw die al drie jaar met het doggy in the window rond liep.

Maar mske vraagt zich toch af waarom het altijd van die domme liedjes zijn die blijven hangen.