Als je op een regenachtige vrijdag laat in de namiddag op je eentje de belbus neemt, op je eentje op de trein stapt en op je eentje met de bus naar je bestemming rijdt en je komt met drie terug, dan lijkt het net of het nooit anders was.

Je hebt geen last met aanpassingen omdat je ineens de badkamer moet gaan delen, dat je ineens voor het dubbel aantal mensen moet eten voorzien, dat de stilte in huis verandert in vrolijk gebabbel en dat je voor het nodige entertainment moet zorgen.

Als je dezelfde tocht op zondagavond maakt, maar dan met vier, hoe eigenaardig toch dat, op het ogenblik dat Bollie de deur achter je sluit en je met twee aan de de terugreis begint, het gemis je mee naar huis vergezelt.