Soms zijn we weg. En dan nog voor ganse weken.

Maar ik wil het blog dan niet stilleggen. Meestal plan ik dan een ganse week op voorhand. Ik ga naar mijn concepten en pik er uit waar ik het wel wil over hebben. Er zijn concepten die nuttig zijn, die persoonlijk zijn en er zijn er waarvan ik denk: “poeh! Geen zin in”. Die blijven staan.

Waarom ik dat doe? Wat moet ik anders met mijn overschot aan ideeën? Ik zou ook pijn aan mijn buik krijgen van ganse blokken lege weken. Dus …

Ik meld echter niet als we er niet zijn. Dan kan ik even goed een briefke aan de deur hangen met: “we zijn er niet” wat algemeen als dom zou worden bestempeld.

Vanwege die afwezigheden is het dan ook zo dat ik gedurende een periode ergens reageer en dan ineens niet meer. Niks aan de hand. We zijn er niet. Oplossing? Minder reageren als we er wel zijn. Dat heeft natuurlijk ook een weerslag op dit blog. Maar ach, zolang die schrijfkriebels in mijn vingers zitten, zit ik daar ook niet mee.

Wat ik nu wil zeggen? Ik ben in elk geval opgetogen, dat zelfs tijdens weken van afwezigheid het blog zo veel wordt gelezen. Bij deze dus een algemene reactie aan alle, al dan niet anonieme, lezers.