Luc wou niet lopen voor een trein. Dat zei hij in het verleden wel meer. En toch deed hij dat, gisteren.

Hoe dat zo kwam? Op een dag dat we zelfs niet de trein moesten nemen?

We stapten de spoorweg over en ik zei: “er is een trein op komst”. Dat kan je zien aan het groene licht. En aan de kant van het groene licht te zien, wist ik zelfs uit welke richting hij zou komen. We bleven staan. Er kwam geen trein.

Luc zei: “we gaan hier niet staan wachten hé” en begon weer te stappen. En toch wist ik dat er een trein aan zat te komen. Nu ja, de dag ervoor hadden we al langs het spoor gelopen -een ander weliswaar- en had hij net de trein gemist. Hij wilde die namelijk filmen en keek om de drie stappen achterom. En toen raasde de trein ons toch nog ineens voorbij. Gesakkerd dat hij heeft!

Nu ja, deze keer was hij verwittigd en een verwittigd man is er twee waard. Dat betekent dan ook dat hij, net toen hij de bocht omging en ik ten overvloede aankondigde: “daar heb je hem” -ten overvloede inderdaad, want het schelle geluid van de verkeerslichten aan de overweg schreeuwde het al uit, dubbel zo snel als gewoonlijk het stuk bosweg terug rende naar de blèrende sirene.

Hij had zelfs nog adem genoeg om al lopend te sakkeren.

Misschien kan hij de dienstregeling van de NMBS als standaarduitrusting in zijn wandelrugzak stoppen.