’t Is waar. Deze week nog beginnen ze. En ik heb er nog geen moment naar uitgekeken.

Interesseren de sporten me dan niet meer? Oh jawel. Maar niet nu. Ik kijk er niet naar uit om tijdens de watersporten armen en/of benen voor die zeilboten te zien opduiken. Hopelijk is het zwembadwater tenminste proper.

Ik mag er niet aan denken wat ze bij die loopnummers allemaal inademen.

Atleten zijn trots op hun kunnen. Ze hebben ambitie en ze hebben er hard voor gewerkt om daar in Rio te zijn. Maar toch, neen … Misschien komt het nog. Misschien niet.

Momenteel heb ik geen zin meer om nog maar eens geconfronteerd te worden deprimerende geschiedenissen en een overheersende zucht naar het grote gewin ten koste van de sport.

Toch een beetje last van die dip waar ik het al over had? Van dips en dipjes maken we dipsaus.