Omwille van een ergernis gaf Luc te kennen: “dan kom ik zondag niet”. Boude uitspraak en zeker dat zulk een reactie de zaak op de spits zou drijven.

Omwille van een bronchitis kón Luc eigenlijk zondag niet. Maar omwille van die boude uitspraak konden we niet thuis blijven omdat dat alsnog de zaak op de spits zou drijven.

We vertrokken dus op zondag en op de oprit naar de ring rond Brussel ging onze auto aan het breakdancen met inbegrip van het metaalachtige ritme en geluid dat men pleegt te horen bij bepaalde muziekgenres waarbij headbangen niet misstaat.

Geschrokken keken we elkaar aan. “We hebben een platte band” zei Luc. Net na het gearceerde deel van voornoemde Brusselse Ring zetten we de auto op de pechstrook. Er zat een scheur van een zestal cm in de band en die moet in een tel zijn leeggelopen.

Ik belde naar onze bestemming en hoorde de andere kant aan die boude uitspraak denken. Tant pis als dit de zaak op de spits zou drijven.

Luc kreeg één van de bouten van het wiel niet los. Mooi! Daar stonden we. Achteraf bedacht ik dat ik er een foto had moeten nemen, maar jammer maar helaas denk ik daar op zulk ogenblik niet aan en zou ik toch nooit een foto van onze auto op het blog zetten. Luc nam wél een foto van de band om eventueel ter demonstratie voor te leggen.

(Lees verder onder de foto)

Gelukkig zijn we bij Touring Wegenhulp. Gelukkig konden die komen. We zouden achter de vangrail gaan staan, waar Luc -door zijn bronchitis niet in beste doen- gewoon over duikelde. Gelukkig dat we Touring erbij haalden want het reservewiel -dat we nooit hadden gebruikt- vertoonde ook een acuut gebrek aan lucht.

Een uur later dan voorzien waren we toch op onze bestemming waar de oorzaak van de ergernis er nog een schepje bovenop deed. Zou een mens er geen boude uitspraken van gaan doen?