Het eerste wat ik me van oxo herinner -niet het spelletje natuurlijk- is het rood rond plastic potje met dekseltje dat in bij ons thuis in de keukenkast stond.

Later, rond mijn zeventiende, dronken mijn vader en ik ’s avonds een kom oxo voor de gezelligheid. Het is te zeggen op die dagen dat ik voor school naar duidingsprogramma’s moest kijken en mijn moeder met de kippen op stok ging en hij niet moest werken.

Daarna herinner ik me de oxo-mokken die ik eens kocht, niet voor mij, maar voor bij mijn ouders.

Toen ik echter nog eens oxo kocht, was dat in glazen flessen, later plastic flessen. Bouillonblokjes waren er ondertussen van allerhande merken en soorten.

Nu kan het dus op kille avonden gebeuren dat Luc en ik een oxo drinken.

Die keer dat we in Arran zo nat waren geworden, zijn we in de Coop oxo gaan kopen. Dat zag er niet alleen anders uit dan hier, het smaakte ook anders: minder lekker, meer gravy. Maar we hadden niet de gewoonte om een fles oxo mee te zeulen op reis. Daar gaan we verandering in brengen. We stoppen voortaan altijd oxo in de reismand.

Nu, met die grave verkoudheid -bronchitis af- van Luc drinken wij al enkele avonden een oxo. Met ons tweetjes, voor de gezelligheid.

Maar we zitten nog wel een drietal dagen vast aan dat Brits dozeke.