“Wat een lege hoek” denk ik en ik bedenk dat ik dat vorig jaar ook dacht. Daar waar de kerstboom stond lijkt het nu ineens zo leeg.

Eigenlijk zou daar best nog wat kunnen staan, een standbeeld of een grote groene plant bijvoorbeeld.

Tja, de kerstboom is dus weg. Die staat gewoonlijk van de dag na Sinterklaas tot de dag na Driekoningen.

Dit jaar was een eigenaardig jaar. Hij stond er merendeels voor ons beidjes alleen, de deur werd niet platgelopen. En we vergaten de lichtjes al eens aan te steken. Ik vraag me dus af waarom ik er nog tijd in steek.

Volgend jaar niet meer? Ik denk het niet, want ik heb al gedacht: “volgend jaar doe ik het zus” en “dat moet zo”.

Het is ook niet dat ik het als een verplichting ervaar, zelfs niet als een jaarlijkse gewoonte. Er zijn jaren geweest dat er geen kerstboom stond. Maar sedert die keer in 2008, hebben we geen jaar overgeslagen.

Misschien zit er toch wel enige magie in deze periode van het jaar. En zoveel tijd neemt het nu ook niet in beslag.