Men heeft me al vaak een dwarsligger genoemd. Mogelijk is dat zo. Feit is dat ik anders naar bepaalde dingen kijk dan de anderen.

Neem nu net voor Kerstmis: “De warmste week”. Wat ziet iedereen? Dat er veel goede doelen zijn om geld voor te storten. Wat zie ik? Dat er veel geld binnen gerijfd wordt. Punt.

En waarom zie ik dat? Omdat het altijd in het oog van de camera moet. Ik stel me deze goedmenende behulpzame burgers dan elders voor. Zo achter het stuur van hun auto, of enige assertiviteit vertonend op hun job.

Misschien zouden die acties geloofwaardiger worden als ze eens achteraf bij die goede doelen iemand aan het woord lieten die er effectief beter van werd. Of een realisatie tonen van het geld dat daar zomaar gedoneerd werd.

Ik vertelde het al eerder. Er was een tijd dat ik enthousiast meehielp. Ja, want er zou heel wat verbeterd kunnen worden met al die wafels en frisco’s die we met de jeugdbewegingen in grote getale verkochten. Tot de dag dat ik hoorde dat dat allemaal geen winst was, dat ze daarmee eerst hun medewerkers moesten betalen.

Ik schrapte en hield twee goede doelen over waar ik wel aan gaf.

Na een voorval met het ene, schrapte ik die ook. Het rode kruis bleef over. Ik gaf op twee manieren: én bloed én geld. Tot ik mijn gezondheid naar de verdoemenis hielp omdat ik Ghislaine wilde redden. Ik gaf geen bloed meer, ik voelde me bedrogen.

Het rode kruis dus. Wel, ik ga ze ook schrappen. Waarom? Om een kerstliedje. Zij vinden kerst een mooie tijd om Aleppo op de agenda te zetten.

Misschien weten ze het niet, maar Aleppo staat al heel lang op de agenda. Dat ze na jaren oorlog, nu uitgerekend kerst uitkiezen om dat te doen betekent gewoon een zoveelste actie op rij. Net of alle vreugde -voor zover kerst vreugde zou kunnen zijn- in de kiem gesmoord dient te worden.

De mensen in uit Aleppo hebben nood aan andere dingen dan een clipje met een kerstliedje dat er geen is.