Ik houd me niet bezig met wat de televisie aanbelangt. De weinige keren dat er echt iets is dat ik zou willen zien, zeg ik het wel. En Luc programmeert.

Luc programmeert niet enkel dat. Hij programmeert ook wat hij denkt dat mogelijk wel eens in de smaak zou kunnen vallen.

En dan vraagt hij ’s avonds: “gaan we naar iets kijken” en kiezen we uit het aanbod dat op de decoder staat.

Zo kan het natuurlijk gebeuren dat films, die niet tot de absolute voorkeur van de dag behoren en van de volgende dagen ook niet, daar geruime tijd kunnen zitten sluimeren.

Vorige zomer betrapten we toch nog een kerstfilm zeker. En ik kan dat zeemzoete wel hebben met Kerstmis, maar in de zomer is het te warm voor dat plakkerige.

Wij hebben van de periode tussen kerst en nieuwjaar gebruik gemaakt om onze opnames eens wat op te kuisen. We gingen ze af, de films, en als het na een -kort- poosje niet snor zat, dan porde ik hem aan en vroeg: “en?” of hij zei gewoon: “zullen we maar afzetten zeker”. Er zijn er dus best een paar gesneuveld.

Maar nu waren Amke en Ella hier vorig weekend en zaten we opgesloten in een verglaasde wereld van ijs en bevroren wegen. “Kerstfilm?” vroeg ik.

Iedereen was akkoord. “Ik heb geen kerstfilms meer” zei Luc “maar misschien …”.

Hoe lang Undercover Bridesmaid al opgenomen was weet ik niet. Maar hij had inderdaad een hoog zeemzoet gehalte en je moest er echt niet bij nadenken.

We hebben ervan genoten, eigenlijk het meest achteraf, toen Ella demonstreerde hoe je -volgens de film- als meisje van rijke afkomst nogal tuttig met een pijltje naar een ballon moest gooien.

In die mate dat Luc uren later nog lag na te hikken in bed.