Vorige donderdag sloeg ik mijn voet om. Ik trapte domweg op een stuk hout dat uit de bodem stak en stond ineens op één been. En dat terwijl ik nooit ofte nooit uit wandelen ga met lage wandelschoenen. Ik heb die wandelbottines niet voor niets.

Alleen gingen we niet wandelen. We wilden naar de auto, over het verharde pad. Maar dat stukje over bosterrein -iets van een 10m- sneed toch wel een aardig omweggetje af.

De pijn trok weg en ik vergat het. We gingen uit eten, deden nog enkele winkels aan en keerden terug. En toen kwam de pijn opnieuw opzetten. We zijn nog gaan zwemmen en daarna heb ik mijn been te ruste gelegd op een stoel.

Vrijdagmorgen trok ik mijn hoge stappers aan. Jawel! Deze. Die had ik zonder nadenken ook in de auto gezet.

Ze hebben een hoge en stevige schacht en ik had geen last, behalve dat ik zo af en toe dacht dat ik wat voelde in mijn knie. Jawel! Die knie.

Op zaterdag wist ik het wel, al bleef ik over het algemeen zitten. Die voet voelde ik enkel bij het rondlopen, de knie als ik zat. Niet dat ik zat tanden te bijten van de pijn. Ze waren enkel wat gevoelig.

En dan te bedenken dat ik ooit begonnen met met van die hoge wandelschoenen -ook in de zomer- omdat ik lang geleden, maar dan heel lang geleden, zo gemakkelijk mijn voet omsloeg op oneffen bodem.