Zo noemt Luc hem. Het werd een liefde/haat verhouding. Want die allereerste keer dat wij hem zagen daar in Schotland had Luc niet doorgehad wat hij juist zag. Hij had niet gefilmd en ik had (nog) geen fototoestel (meer).

Daarna heeft hij zichzelf voor het hoofd geslagen en lag hij op vinkenslag om de droogstoppel toch maar op film te krijgen. Maar die is zo argwanend, dat hij bij het minste zijn houding, in dewelke Luc hem wil filmen, verandert of er gewoon vanonder muist. Waarop Luc telkens weer die dag van toen verwenst.

En ja, wij verwachtten hem altijd in Schotland te zien, wat we dan ook doen, maar met hetzelfde bedroevend resultaat.

Het verwonderde ons dan ook toen we, bij ons verblijf in Sunparks Oostduinkerke, hem in relatief grote getale over zagen komen. “Rotbeesten” foeterde Luc, want ja, de droogstoppel is een beest. En daar in Oostduinkerke vertikten ze het om even te gaan zitten poseren.

Nog groter was onze verwondering toen we ergens bij onze laatste wandelingen voor de winterstop -mooier gezegd dan winterluiheid- hier in onze eigenste beemden het beest -in het meervoud- in de bomen zagen zitten én aan de kant van de vijvers. Maar net die vijvers behoren dan niet tot het natuurgebied maar zijn privaateigendom en bijgevolg afgesloten, wat maakt dat de droogstoppel te ver weg zat om hem goed te filmen/fotograferen.

Bij onze eerste lentewandeling wou Luc dus in elk geval terug langs de Beemden. Maar helaas, wie viel daar op door grote afwezigheid?

Woensdag was de auto in de garage voor onderhoud. De keuze voor onze dagelijkse wandeling -ahem- bleef dus beperkt: ofwel nogmaals tussen de fruitbomen ofwel nogmaals de Beemden, keuze die in die mate vergemakkelijkt wordt doordat de boomgaarden er allemaal nogal hetzelfde uitzien en de Beemden meer afwisselend zijn.

We hebben hem! Eén exemplaar! En in de juiste houding!

De droogstoppel of aalscholver, zoals hij officieel heet!