Simpel is het niet, zo de prijs bepalen van een voorwerp dat je verkoopt op de rommelmarkt. In het beste geval heb je wel een idee van wat het voorwerp waard is of al zeker van wat je ervoor wil krijgen.

Maar dan begint het pas. Bij een eventuele koper moet je kunnen inschatten wat voor iemand de vragende partij is. Is het iemand die gaat bieden of net niet.

En daar zit het probleem. Noem je de prijs die je in gedachten hebt en je klant gaat afdingen, dan gaat de koop niet door omdat jij niet onder je minimum prijs wil gaan.

Anderzijds, als je voorgaande type koper wil voor zijn en je vraagt een bedrag dat hoger is dan dat wat je wil ontvangen en de klant is geen bieder, dan gaat de verkoop óók niet door omdat de ander het spul neerlegt, rechtstaat en wegwandelt.

Er zijn de ogenblikken dat je zelf denkt: “oei, dat is te duur” maar je dan staat te kijken omdat de persoon in kwestie de geldbuidel bovenhaalt en gewoon betaalt.

Er zijn ogenblikken dat je zelf denkt: “dat is een echte weggeefprijs” en er toch nog afgedongen wordt.

Maar er hangt wel altijd een prettige spanning bij zo een rondje blufpoker.

En ja, soms denk je: “ze hebben me liggen” en soms denk je: “goed dat ik voet bij stuk heb gehouden.