Toen Luc doende was CD’s voor de auto te maken en me af en toe vroeg of ik nog een idee had, noemde ik in een opwelling “Elle” van Didier Barbelivien. Ik had het altijd al nogal poëtisch gevonden. En vooral dan als hij zingt:

Moitié velours, moitié dentelle^1.

dat vond ik indertijd zo goed gevonden. Beter dan:

Moitié Venise et moitié Rome ^2.

waar ik het verschil niet zo erg goed kon onderscheiden.

Dat was lang geleden. Nu de CD in de auto zit en af en toe speelt, sta ik daar helemaal anders tegenover. Ik zie nu wél wat hij bedoelt met een verschil tussen Venetië en Rome en ik weet welke kant bij mij overweegt.

En wat dat fluweel en kant betreft, dat is allemaal al helemaal heel lang geleden. Het liedje ging niet over mij, maar ikzelf zou me momenteel eerder met grof geweven katoen gaan vergelijken.

Het moge duidelijk zijn dat Barbelivien het over instelling en/of karakter heeft en niet over het uiterlijk, want wat dat betreft heb ik nog altijd een pezzevelleke.

^1. Half fluweel, half kant.
^2. Half Venetië en half Rome.