Voorvalleke 1:

We waren vroeg vertrokken naar de Goatfell om de grote sloef wandelaars voor te zijn, maar alras haalden die ons in. Wij deden het namelijk aan een gezapig tempo.

Onderweg vroegen er wel meer mensen of het nog ging. Ik vroeg me af of -samen met de midges– er een wolk van bezorgdheid over de mensheid was gekomen. Ik vroeg me af waarom.

Pas achteraf bedacht ik … Ik ben me niet steeds bewust van mijn leeftijd. Ik ben altijd wie ik ben, niet het resultaat van mijn geboortejaar. Ik zie het wel … ’s morgens in de spiegel maar verder merk ik daar niet veel van. Maar zij zien het wél. En ze vragen zich af, of neen, ze denken dat dat niet goed kan komen, daar zo op die berg van 826m hoog.

Ik nam het niet als een affront. Ze bedoelden het goed.

Voorvalleke 2:

We reden de auto in Newcastle de boot op, op dek 3. We sliepen op dek 8. Ik wou de deur door naar de trap. Hij was jong, vriendelijk en behulpzaam en zei dat ik de lift moest nemen. Bij de heenreis was ik ook van dek 3 naar dek 8 geklommen. Ik ga naar Schotland om te hiken (wandelen is in dit opzicht niet juist gekozen, daar had ik het twee jaar geleden al over).

Maar kijk, ik ga niet in discussie met iemand die het goed bedoelt en hij had nog werk genoeg. We stapten de lift in, die stopte op het zesde, waar de informatiebalie zich bevindt. Een andere jonge, vriendelijke behulpzame bekeek mijn ticket en nam mijn arm om me terug in die lift te begeleiden.

Die heb ik wel even gezegd dat er beneden nog veel mensen op de lift stonden te wachten en dat ik nog wel die twee verdiepen trappen aankon.

Ik vroeg me niet af waarom, ik dacht dat de trap versperd was. Maar eigenlijk gold hier identiek hetzelfde, wat spiegel en al betreft, als wat ik hierboven voor de Goatfell beschreef.

Ik nam het niet als een affront. Ze bedoelden het goed.

Eigenlijk is het dan ook geen affront, eigenlijk is het een compliment.