Het was nu eenmaal zoals het was, de auto stond met zijn neus vooruit op de oprit. Jammer maar helaas.

We hadden zaterdag beslist dat we de auto gewoon vooruit op die oprit zouden rijden, zonder gemanoeuvreer dat hem kon laten stilvallen tijdens het schakelen, zodat wij hem die oprit zouden moeten op duwen.

De juiste beslissing voor de ene dag is daarom niet de juiste beslissing voor twee dagen later.

Want nu stond die auto daar met zijn snuit weg van de straat zodat Zonekes auto er niet bij kon. Er waren twee mogelijkheden:

• of we reden met Zonekes auto om een nieuwe batterij, met het risico dat we een verkeerde meebrachten. En dan moesten we die ook nog zelf in die auto krijgen. Bovendien zijn we niet zo geneigd om met andermans spullen te spelen, al is die andere man dan Zoneke.
• of we duwden de auto de oprit af tot aan de neus van Zonekes auto. Dan konden we de startkabels aanleggen, met de onze rijden en de nieuwe batterij er onmiddellijk in laten plaatsen.

We kozen voor het tweede. Het stoorde me wel een beetje dat net dan de overbuur thuis kwam aanrijden en zijn auto parkeerde. Ik houd er niet van dat men op mijn handen staat te kijken. Dat deed hij niet. We zagen hem niet. Ook de buur van hiernaast niet, wiens auto zo net naast de onze stond, al is de scheiding er tussen.

Ik zou duwen, Luc in de auto en sturen. Dik tegen mijn zin en ontgoocheld kreeg ik die auto niet in mijn eentje geduwd. Dat kon ik vroeger wel.

Eens de taken verwisseld, lukte het wel. En ik was blij dat we het er toch maar weer zonder hulp vanaf hadden gebracht.

Dus geen (mogelijk) leedvermaak, beste buren die de mijne niet zijn.