Dat je, als je onderweg bent, overal omleidingen en wegenwerken tegenkomt, is al oud nieuws. Daar heeft iedereen al wel mee te maken gekregen.

Maar het laatste jaar zowat viel het me op dat ik, als bijzitter, haast niets interessants meer zie.

Ik zei het ook al wel luidop tegen Luc, dat ik het echt niet zo plezant vind om steeds op een blinde muur te kijken.

Nog erger vind ik het als we tussen twee mastodonten in rijden. Je leest wel meer over gesandwichte auto’s.

Volgens mij is dat begonnen toen de vrachtwagens de autosnelwegen moesten gaan betalen … of is dat toeval? Ze zijn gewoon overal, tot zelfs op veldwegen toe.

Gisteren, op een wat actievere dag dan dinsdag, troffen we een uitzonderlijk vervoer, waar geen voorbijsteken aan was, begeleid door een begeleider …

En telkens wij van richting veranderden en hoopten dat we hem kwijt waren, deed hij dat ook.

Gelukkig reed hij meestal 70km/u, behalve als het licht bergop ging. Dan kreeg hij het moeilijk. Soms kwam de begeleider achter rijden, meestal reed hij er voor en af en toe reed hij er zo goed als naast, om het volgend verkeer te verhinderen voorbij te gaan. Begrijpelijk, die vrachtwagen zwenkte uit en ging vervaarlijk over de witte lijn.

Met deze warmte kilometerslang achter zulk gevaarte hangen is geen pretje, maar ermee in volle dag rondrijden ook niet.

Maar dan heb je cowboys die er tóch voorbij willen en iedereen -vrachtvervoer incluis- in gevaar brengen.