Een spel koop je om te spelen. Dat deden we dus ook, al hadden we Mevrouw Blaauw van Draet en kompanie niet mee laten spelen maar wel Mrs. Peacock and company.

Het bord was nogal aan de kleine kant, de pionnetjes nog kleiner en de detectivebriefjes zeker.

En Luc vond er niets aan.

Een paar weken later liepen we over een rommelmarkt en … Ik geloof dat ik een juichkreet heb geslaakt waar iedereen van opkeek.

“3€” zei de man toen ik het oppakte. Ik zei niets. Ik had op 2dehands geboden en daar hadden ze me geantwoord dat ze er minstens 10€ moesten van hebben en dan nog de portkosten ook.

Ik opende de doos, bekeek het spelbord, controleerde of alle personages, alle wapens, alle kaarten er waren. Hij was volledig. Ik pakte 3€.

“Hij is wel kapot” zei de man. Hij was niet kapot op 2 losse hoeken en een scheur in Mrs. Peacock -in het deksel- na. Hij was gebruikt en dat was duidelijk zichtbaar. Ik overhandigde het geld. “Hij is wel kapot” zei de man nog eens. Misschien had hij mijn hoorapparaat zien zitten en dacht hij dat ik hem niet had gehoord.

Ik verzekerde me ervan dat ik de Cluedo stevig onder mijn arm had -stel je voor dat hij van gedacht zou veranderen- alvorens ik hem zei dat we niet met de doos speelden maar met de inhoud.

Ik vertelde over Cluedo en de vele uren speelplezier. Dat hadden zij er ook aan beleefd zei hij en vond het jammer dat dat andere spel, waar ze zoveel mee hadden gespeeld, al verkocht was.

“Eens DC Fix meebrengen” zei ik tegen Luc die me bekeek of ik daar in die pure blauwe hemel stevig stond te vloeken. Ik weet niet hoe hij zelfklevende kaftfolie noemde. Bij ons is dat DC Fix, al dacht ik dat het eerder décéfix zou geschreven worden. Het is geen Frans, het is gewoon een naam.

We hebben thuis Cluedo gespeeld, met ons twee maar elk met twee personages, zodat ik Luc kon bijbrengen wat de bedoeling was want eigenlijk kende hij het spel niet.

Jammer genoeg, ziet hij het nog altijd niet zitten, zelfs niet met een mooi opgelapte doos.