Na een afwezigheid tijdens grote hitte vonden we veel bloemen verdord, bevroren in verstokte toestand.

Maar er zijn de overlevers. Het hoe en het waarom snappen we niet.

Het is niet soortgebonden: de petunia’s op de vensterbank zijn er het ergst aan toe, de petunia’s op de palettentoren zijn zo goed als ongetroffen; de stinkerkes in de ene emmer staan er florissant bij, die in de andere emmer en de bloempotten … ocharm. De pelargoniums halen hun schouders op net zoals de bloemen wiens naam ik vergat.

Het is niet windstreekgebonden vermits de stinkerkes in groepsverband werden geplaatst. Willekeurige hitte of hittige willekeur? Wie zal het zeggen.

Wat het ook overleefde, meer nog, goed gedeide, was het onkruid. Overal tussen de kasseitjes duikt het weer op, zo groen als onkruid kan zijn. Dat wordt weer een azijnronde. Dat ruiken we dan over het hele koerke en een groot deel van de gang. Lekker azijnluchtje in de ochtend.

Wie heeft ons nog gedumpt? De familie Vreet! Zelfs de grote vettige mezenbol die Luc als lokmiddel in het huisje legde kan hen niet overtuigen om terug te keren. Dat wordt water en brood deze winter!