Sedert een jaar ongeveer schrijven wij ons af en toe eens in voor een bezigheid met de bedoeling onze voeling met de andere mensen niet compleet te verliezen of zoals men hier te lande zegt: “om es onder de mensen te komen”.

Toevallig hadden we vorige week twee zulke dagen, niet op elkaar volgend maar met een rustdag er tussen.

Op de eerste dag, zoals altijd bij de eersten, zagen we daarna alle anderen aankomen. En zoals naar goede gewoonte moeten mensen altijd op een trosselke bij ons komen staan, zelfs als er ruimte te over is.

We waren al wat verder geschuifeld, niet zo dicht bij de ingangsdeur toen die ene binnenkwam. En die deed iets dat ik niet verwacht had op mijn leeftijd nog mee te maken. Hij zag me, bekeek me en verstarde gewoon …

Van dat moment af liep die kerel steeds in mijn gezichtsveld, het had echt iets van puberaal gedrag. Ik voelde mijn comfortzone rond mij krimpen, al deed de man niets verkeerd.

Op zeker ogenblik vroeg ik Luc of we niet beter konden gaan zitten, het kon nog wel even duren. Wat verder bevond zich een rond ziteiland, dit model maar in een andere kleur.

We gingen zitten. Die kerel volgde, hij nam schuin plaats op het stukje dat aan mijn rechterzijde nog over was, waardoor hij ongeweten niet volledig op het kussen zat, pardoes achterover tuimelde en op zijn rug op de grond belandde met beide benen omhoog.

“Wat een stuntman” fluisterde Luc terwijl we doodserieus ons gesprek voortzetten en hem niet aankeken, maar uiteindelijk hebben we hem maar “de tuimelaar” gedoopt.