Als je veel gaat wandelen kan je zo van tijd tot tijd eens zin hebben om buiten de gekende paden te treden. Dat wil zeggen dat wij soms eens op zoek gaan naar een ander natuurgebied waar we nog niet eerder waren. Sommige dagen heb je dan ook geen zin om kilometers ver te gaan rijden en zoek je het wat dichter bij.

En dan vind je iets, niet zo ver van hier. Het nadeel echter was dat de wandeling slechts drie kilometer lang was. We besloten het eens aan te kijken en kwamen aan een compleet lege parking. De paaltjes van de bewijzering stonden er nog, maar de plaatjes zelf waren weg.

Eigenlijk leek het eerder een verlaten stukje natuur al was het wel onderhouden.

Wij waren niet voorzien op ontmoetingen. Andere wezens blijkbaar ook niet. Toen Luc vroeg: “staat daar een hond?” kon ik niet snel genoeg mijn fototoestel in de aanslag brengen. Jammer genoeg stond het op automatische focus, het zoemde in op het struikgewas. Ik sakkerde een beetje dat het toch altijd wou lukken.

De ree bekeek ons als dacht ze: “Wat komen die twee rare hier nu doen?” terwijl ik probeerde snel het toestel op manueel te krijgen. Ze heeft zo lang niet gewacht en verdween in de bosjes.

Ondertussen stond mijn fototoestel dan wel op manueel toen Luc zei: “Daar heb je ze weer” en deze keer liep ze voor ons over een weiland. Nu had het toestel wél op automatisch moeten staan, want scherp stellen kwam er niet van en ik sakkerde een beetje dat het toch altijd wou lukken.

We gaan die wandeling nog eens doen, in camouflage klederdracht en op fluwelen zolen. Misschien zou ik beter twee fototoestellen meenemen.

Het werd dan ook een wazige reportage van een wazige ontmoeting, waarvan twee foto’s ter staving.